hatalar zinciri

Farkında olmadan çok büyük bir hatalar zincirine adım atmışım. Oraya gitmeyecektim! Herkes gibi olmanın ne zararı var ki... Kendi bildiğini okumak başını göğe mi erdirdi!
İyi niyetli olduğum her insan hakkında yanılmışım. Ben herkesi ben gibi sanmışım. O insanların arasına karışmayacaktım.

Neyin öcünü alıyorlardı ki benden? Ben masum bir kız çocuğuydum sadece... Bu kadar nefret, bu kadar ihanet; benim omuzlarım için fazla ağır değil miydi? Acımadılar, yüreğimi parça parça ayırdılar. Alabilecekleri ne varsa aldılar. Annemin kıyamadığı o gözyaşlarım var ya, yokluğunda sel oldular...

Çok kötü insanlar tanıdım ben. Tanıdım dediğime bakma; hiç anlayamadım onları... Nefretim boyumu aşsa da onlar gibi olmadım, olamazdım. Çok canımı yaktılar. Temelleri yok bu gördüğünüz insanın, çok önceden yıktılar. O yılları ne zaman ansam, gözlerime yaşlar dolar.

Diretmeyecektim orda olmak için, yapmayacaktım... Şimdi yaşadığım her şeyi o günlere borçlanmaktayım. Kumdan bir kale gibiyim kurudukça dökülüyor kumlarım. Bu yüzden sürekli ağlamaktayım... Hatalarımın bedelini hatalarımla çoğaltmaktayım. Her gün bir öncekinden daha da dibe batmaktayım!

İstemeden kendimi ateşlere atmışım ya; çok ama çok pişmanım...