Hatıralar

Adı üstünde hatıralar. Yeri geldiğinde onların bizi değil de, bizim onları hatırlamamızı isterler adeta. Unutulmayan bazı şeyler, günler vardır mesela. O hep aklımızın bir köşesinde muhakkak mevcuttur.  Bir de şunu belirteyim ki, silinmiyorlar hafızalardan kolay kolay. Hasret dediğimiz o duyguyu yok etmiyorlar bir çırpıda. Gayet özlediklerimizi  ansızın kalbimize getiriyorlar. Bir köyde dağlarda çobancılık yaptığın o günler tütüyor burnunda. Futbol oynarken çocukluğunda kale taşlarını çaktırmadan biraz küçültmen ne garip şey geliyor şimdi. İzinsiz komşu bahçesine dalıp da yediğimiz o meyvelere ne demeli ? Hatıralar, aklımızın sarmadığına sayıp bizi pişmanlık duygusuyla baş başa bırakmak da istiyor hiç şüphesiz.

Çok uzaklarda bıraktık onları, daha gelmez yanımıza diyoruz ya, yalan. Biz farkında değiliz belki ama hemen yanımızdalar. İnsan hep bir geçmişi anmalı. Hey gidi günler hey dediğimiz vakit işte o zaman hatıralar bize asla küsmez. Onun kalbini kırmamış, gönlünü incitmemiş oluruz. Ben şimdi bu durumu buna benzettim. Kimsesiz, yaşlı birisinin yanına gidip onun hal ve hatırını sormak, derdi var mı yok mu diye anlamak; hatıraları da arayıp sormak demektir bence. Dertleşip sıkıntısı varsa eğer gidermek demektir. Yoksa onu kendi başına bırakmak, bizim vefasız olduğumuzun işareti olsa gerek. Vefalı olmalıyız hatıralara. Saygılı olmalıyız hatıralara. En önemlisi de el üstünde tutmalıyız hatıraları.

Şimdi bel ki yaşadığın maceraları ilerde torunlarına analatacağın  şeyler illa ki hatıra olacak. Bak gördün mü ? Bir yandan biriktirilen  olaylardır aslında hatıralar. Gündüzümüzde, gecemizde, sevdamızda, merakımızda, işimizde, evimizde, şiirimizde. Kısacası öyle tozlu raflarda unutup bıraktığımız kuru bir cisim değildir. Değersizleştirmek asla değildir. Nefes alıp verdiğimiz müddetçe hatıraların da varlığı bir mücevher gibi ışıldamaktadır.