Hayat Kelimesi Evrensel Bir Yalan

Hayat var mı gerçekten ?
Yoksa bizler hayat kelimesinin arkasına sakladığımız kendimizi bir türlü çıkaramıyor muyuz..
Bir şeyleri değiştirmek adına savaşırken hayatın köşelerinde köşe başı tuzaklara kapıldığımız kendimizi
hayattan yana suçlamak ne kadar adil acaba ?

Hayat bir bulmacanın anahtar kelimeleri gibi sorulan bütün sorular onu çıkartmak adına ancak bazen yanlış cevaplar verebiliyoruz.Susmak isterken konuşmaya hasret kalıyoruz.Yanıbaşımızdan akıp giden yaşamın engellerinde tek sığınak kendimiz olmalıyken kollarına atladığımız yabancı bir yaşam.Yıkıldıkça güçleşen hayatımızın aslında bir kelime olduğunun , biz yaşamın her parçasını ve her acısını hayatın üstüne yığıyoruz.

Kelimeler oyununda en çok suçladığımız "hayat" belkide en az şans verdiğimiz kelime.Gülümsemelerimiz de unuttuğumuz mutluluğumuza ortak yapamadığımız baharımızın en güzel çiçeklerinde unuttuğumuz hayatımız..

Melankolik davaların ortasında acıların koynunda geceleri uyuduğumuz hayat kelimesi.Başıma gelenlerde suçladığım // ancak kötülerde// iyilerde unuttuğum hayatım..
Bulmacanın ortasında çıkan bir kaç harf " H ile T arasında" Acaba hangisi benim..
Ben hangisinde anlamını yitirmiş bir cümlenin noktasıyım.Hayat diyerek kandırdığımı evrensel bir yalanın parçası olduğum" benliğim ".

Hayatın yalan olduğunu benim her şeyde suçladığım kader ve hayat ikilisinin aslında konuşmaya bile hak vermediğimiz birer yargısız infaz mahkumları olduğunu anlamıştım..
Artık hayat yoktu yaşamın içinde kötülüklerde gördüğümüz hayat sen ne zalimsin..Hayat sen ne hainsin..Hayata ana avrat düz giderek kendimizi avuttuğumuzu anladım.

Herkesin bilmesi gerekiyordu evrensel bir yalandı hayat.Hayat bizim kendimizin var ettiği ve bir bulmaca gibi içine girdiğimiz piramitlerin köşelerinde kaderimin ve hayatımızın arkasına saklandığımız birer hayaldi.Gerçekleri görmekten korkan bizler.. Dünya da hayatı suçlamak üzere programlanmış birer düşünce kurbanıydık..

Hayat nerede geçiyordu.Tarih sayfalarının hangi kısmında hayat kelimesi bu kadar suçlanıyordu.Ne zaman hayat kelimesi bu kadar idamlık sehpaya oturdu düşüncelerimizde.Her başımıza gelende ağladığımız ve suçladığımız hayatımız.
Peki biz
Bizler..


Bu kadar düşüncelerimizde güçsüz müydük..
Hayata bir söz hakkı bile vermeden yargısız infaz ettiğimiz hayat kelimesine bir söz hakkı vermemiz gerekmez miydi..
Belki tek kelimeydi sadece insanların evrensel olarak uydurduğu kaçmak istediği bir limandı ..
Son sözleri ne olurdu acaba..
Ama benim son sözüm kandırılmaya ihtiyacımız olduğu için sığındığımız hayat kelimesi artık çürük bir tahtalı ev ..Bir fırtınada yıkılıyor bu yüzden kandırılmak istemiyorum artık..Kandırmakta istemiyorum..
Hayat kelimesi evrensel bir yalan bende..