Hayat Köprüsünde Bir Engel

Hayat sonu bitmek bilmeyen bir köprü gibidir.İnsanlar bu köprünün düşe kalkada olsa elbet bir gün sonuna gelir.Ailemiz bu köprüde bizim en büyük dayanağamız ,düştüğümüzde uzanan eldir.Ama bazen ailemiz bizim iyiliğimizi isteselerde en büyük kötülüğü yapabiliyorlar bize.En büyük engeli koyuyorlar önümüze.Bazı aileler vardır ki bende böyle bir ailede büyüdüm,büyüyorum.Sadece ders odaklıdırlar.Evet derse yönlendirmek kötü değildir aksine çok güzel bir davranışdır  fakat ebeveynlerimiz çocuklarının bazı yeteneklerini derslere engel olarak görürler.Çocuklarının farklı dallardaki yeteneklerini görmezden gelirler.Oysaki her insan doğuştan bir yeteneğe sahiptir.Ve bu yetenekler çocukların başarı kaynağı olabilirler.Toplumumuzda değersiz olarak görünen bu yetenekler çocukların ilerde hayatlarını ciddi manada etkileyebilir aslında.Bana kalırsa ailemizin yapması gereken bizi yeteneklerimizden,mutlu olduğumuz şeylerden uzaklaştırmaya çalışmaktansa derslerle yeteneklerimizi dengede tutmayı öğretmeleri gerekir.Hem böylece çocuklar  ailelerinin zoru ile değil mutlulukla sarılırlar derslerine.Hayat mutlu yaşamak için değilmidir ?Bizler mutlu olmak için çabalamıyormuyuz ? Ailelerimiz işte burayı kaçırıyor. Hayatta sadece para yetmeyebiliyor bazen bu hayatı doyasıya yaşamak için.Mutluluğu elinden alınan bir çocuk güneşi kaybolmuş , henüz büyümekte olan bir fidana benzer biz bu fidanı karanlıkta bırakmaya devam edersek yaprakları solar ve en büyük mutluluğu karanlık zanneder.Güneşin hiç doğmayacağını sanar.Ve bizleri dışardan aydınlık gibi görünen ama aslında  kapkaranlık bir gelecek  bekler.İşte hayat köprüsünde bir engel ...Bu engel bir gün aşıldığında asıl aydınlık işte o zaman üzerimize doğacak .Umursanmayan nice fidanlar bir çınar olup köklerini salacaklar tüm dünyaya ve yeni fidanlara can suyu olucaklar.İşte o zaman bizler arkamızda mutlu nesiller bırakacağız.Ve hayat köprüsü bizim için  bir cennete dönüşücek .