Hayat mı Bu

Hayat bu yaşıyoruz delice, kiminde ne dert var nede çile, hayat bu işte yaşıyoruz, kimi bir lokma ekmeği bulamazken kimisi yemeğin tuzunu beğenmiyor işte. hayat bu sonra: seviyoruz, özlüyoruz, gülüyoruz, sayamıyoruz hatalarımızı, kimimiz ihanet ediyoruz kimimiz ihanete uğruyoruz.

Hayat bu seviyoruz bi aralar sonra gülüşüne ölüyoruz , kokusuna muhtaç oluyoruz , bi an geliyor gülüşüne öldüğümüz insanın; yürüyüşüne sövüyoruz.
etrafımızda binlercesi aşkını anlatıyor, kimisi unutmaya çalışıyor, kimisi 1 hafta önce ölüyorum dediğine 1 hafta sonra içerek unutuyorum diyor.
Evet içiyor çünkü unutuyor 5 dk da olsa, ama ben içmiyorum çünkü unutmak istemiyorum 5 sn de olsa. Peki soruyorum, unutmak için içen mi daha çok seviyor yoksa unuturum diye içmeye korkan mı?
Aslında cevap belli ise sorusunu sormam ama merak ediyor insan işte. Hayat ya bu; adalet aradığımız hayat.
işte hayat bu adalet diz boyu. sonra bir çocuk sakat pencereden oynayan yürüyen çocukları izliyor.
onlar ebe kim olmamak için kavga ederken, o içerliyor işte yürümek belkide koşmak için yada oynayamadığı her gece hayalini kurduğu oyunların ebesi olmak için. Neden hep bizde olanların değerini kaybedince anlıyoruz? Benciliğimiz diz boyu çünkü....

İşte hayat bu kimisine aşk kimisine para, aile , yokluk, varlık içinde yokluk larla terbiye ediyor.
Sonra bir gençte var her günü hastahane koridorları, babasının yolunu gözlüyor, unutuyor herşeyi. babasının küfürlerini, zulümlerini, kalkıp gelse yeter. Orada dursa belki de yine küfretse hepsine razı. Kolay mı? Baba bu.
İşte hayat bu. Sonra bir baba evladını bekliyor onkolji koridorlarında, kolay mı? değil. Nasıl mı ? anlatayım. Örneğin babası ölene yetim demişler, eşi ölene dul demişler peki ya evladı ölene? neden buna bir tabir yok? çünkü bu acının tarifi yok.
Ben anlatayım, biter mi ki bu yazı? yeter mi satırlar ?
İşte hayat bu takım tutarsın Şampiyon olmaz, siyasi parti tutarız iktidara gelmez, kız severiz bize bakmaz, bizim olmaz, biz niye yaşıyoruz ? Hayat mı bu?