Hayat Sahnesi
Hayat bu ister istmez pişmanlıklarla dolup taşıyor.Her pişmanlık sonunda alınan yeni kararlar. Sonrasında yeniden yaşanan başka pişmanlıklar.Geriye kalan ise yıkılmış hayaller,kırılmış kalpler.
Her düştüğümde beni kaldıracak bir el bekledim.Geç olsada farkettim kendi ayaklarımla kalkabileceğimi. Önce sevgi dedim,sevdikten sonra anladım güvenin en başta olması gerektiğini. Anlayış beklerken,kendi kulaklarımı herşeye kapattığımı farkettim. Göz yaşları hüzün derken yeni öğrendim içimdeki zehirin aktığını. Aşk sadece duygudur sanıyordum ama mantığıda varmış.
Affetmek kolaydı belki ama ben zor olanı seçtim. Kararsız fıtratımla kararlılık rolünü üstlendim. Dünya bir sahne,kader bir senaryo ise bende yeteneksiz bir oyuncu. Her söylenen replikte kulağım. Hangisi doğru hangisi yalan bilmiyorum. Tek molalarımken uykularım, rahat vermeyen kabuslarım. Yalan sahnedeki tek gerçeğim kalbimdeki perde arkam.
Senaryo bir sona doğru ilerlerken, bende kalan gözyaşlarımla tecrübem oldu. Söylenen ve yaşanan yalanlara rağmen gerçekçi olabilmek çabam. Gerçekten sevmek, gerçekten affedebilmek, gerçekten doğruyu yaşayabilmek ve yaşatabilmek...
06.02.2011
"Her düştüğümde beni kaldıracak bir el bekledim.Geç olsada farkettim kendi ayaklarımla kalkabileceğimi." Böyleyiz galiba hep yaşadıktan sonra bunu farkediyoruz, hayattan çalabildiğimiz sonunda hep aynı, adına tecrübe dediğimiz hüsran, acı ve ızdırab oluyor. Konuyu çok güzel işlemişsin tebrik ederim....