Hayata Dair 2

Yorucusun be hayat... Bazen de sahtekârın tekisin. Öyle bir gülüyorsun ki insanın yüzüne 'tamam işte bu sefer oldu, bu sefer başardım' dedirtiyorsun. Arkasından yine çelmeni takıveriyorsun. Önemli değiliz ki biz insan evlatları çoğu zaman senin için. Evet, sende yaşamak en güzel duygu belki fakat bir noktada da sıkıyorsun. Umutları hayalleri tek kalemle karalayıveriyorsun. Bazense hiç karalamak için uğraşmıyorsun bile; bir çizikle işi bitiriveriyorsun.

Çoğu zaman kullandığım bir ifade senin için: 'Tüm isyanlara inat, benim en sevdiğim yalandır hayat...' Övüyorum seni bir cümleciğimle. Sana olan sevgimi, hayranlığımı, hoşnutluğumu belki de aşkımı anlatıyorum kurduğum tek cümle ile. Ama aldırış etmiyorsun. Sürekli yarım bırakıyorsun beni. Öylece kendi kendime buluveriyorum benliğimi. Üzülüyorum sonrasında. Ve bu resmi gözyaşlarımla süslüyorum. Yaşanmışlığa inat ediyor tüm yaşanmamışlığım. Hayret diyorum sessizce kulaklarına. 'Hayret!'

Ne bir hedef kalıyor dakikalar geçtikçe ne bir ümidin perdesi. Sonu belli diyorum tüm bunların kendimce. Issız, lanet, korkunç hatta nefretin ağır bastığı bir yol olarak gözlemliyor seni bedenim tüm hücreleri. Kısacası yaşamımın yarısından fazlası sevmiyor be seni.

Ah hayat işkencelerin fazlasıyla yoğun geliyor ufacık kalbime. Lakin kalbimin dediği yine aynı cümle

'Tüm isyanlara inat, benim en sevdiğim yalandır hayat...'