Hayata Dair

Söylemek isteyipte sustuğumuz çok şey var. İnsanların gözünün içine baka baka yalanları kabul ettiğimiz zamanlar. İşte o anlara inat, biryanımda devamlı sorguluyor neden göz yumduğumuzu. Cevabını bulamıyorum yada yeterince tatminkar değil. Kendi cevabım bana yetmiyor bunları düşünürken. Belki yediremediğimiz için gururumuza, kendimize kazık atıp, içten içe korkuyoruz. Veya koşullanmış olduğumuz doğruluktan kurtulup, hayır diye haykırabiliriz. Gerçekleri bekleriz, hayata hiç dahil olmayan,aslında benim diye bahsederken oyuncağı olduğumuz hayatın gerçekleri. Nede olsa kolay alışamıyor insan restleşmeye. Zaten çocukken de masallarla büyüdük. Artık olgunlaştık diyoruz yada yerine göre kocaman adam olduğumuzu söyleyen insanların evlatları olduğumuz için böyle hissediyoruz. E peki büyüdük ama ne değişti? Şimdi anlatılanların hepsi masal. Hemde büyüleyici bir performansla sunuluyor...