Hayata Küskün

Sebepsizce oluyor her şey kalbimin atışı, gözlerimin dolması bazen dalıp gitmek...Hepsi sebepsizce oluyor. Kalbimin derinliklerindeki bu hesapsız acı, bu sızı...O kadar sebepsizim ki sebepsiz yaşıyorum belki de...
Nedensiz yere dalıyor gözlerim ufukta yağan kar taneleri gibi tane tane olup uçuşuyor gökyüzünde hüznüm..Rengarenk olması gereken bir kırın siyah beyazlığında kayboluyor renksiz yaşamım, siyahımsı gözlerim..
Galiba özlüyorum istemsiz, istemsiz evet ! İstemsiz özlüyorum, nedensiz, sebepsiz.. Özlüyorum, evet özlüyorum ama kimi, neyi ? Özleyecek biri yok ki hem kalbimde bulunan hem de sılada..
Kimsesizliğimden oluyor galiba bu serzenişim. Kalbim paramparça ama kimse yok insafsızca suçlayacağım. çimi ferahlatacağım.. Galiba kimsesizliğimden kırılıyor camdan kalbim ! Kimbilir?
Çaresizliğimle başbaşayım yine bu sıkıntılara, derde, tasaya çarem yok çaresizce.. Seviyor muyum sebepsiz yere? Sevecek kimsem yok ki... kimsesizliğimle anlaşamıyorum kalbimi kırışları, beni yalnız bırakışları yüzünden..
Uçsuz bucaksız bir deniz gibi yalnızlığım.. Güneşin kızıllığında yanıyor içim. Ufukta dalıp gidiyor donuk bakışlarım güneşten daha kızgın.. Evet kızgın.. Beni çaresiz bırakan, yalnız bırakan, sebepsizce yaşamaya iten, nedensizce kimsesizliğimi özleten bu hayata küskünüm..

'''yılın ilk ilham perisi ve getirdikleri'''