Hayatla Savaşmam...

...........................................

Hayatla başımın belaya girmesini istemem hiç...


Bu yüzden aşırı derecede özen gösteririm kendime. Kendime bana zarar verecek yükler yüklemem. Özneme sadık yaşar, dünyama eklediğim nesnelerimi iyi tanıdıktan sonra, tümleçlerini kabul ederim...


Hayatla savaşmam. Sevişirim onunla ancak. Ancak hayatın güzelliklerini, bitmez renklerini ve solmaz ahenklerini yudumlarım. Kavgayla işim olmaz. Sadece çocukluk çağımda dövdüm çocukları, o zaman da yaramaz bir velettim...


Ne zaman ki okula başladım. 7 yaşımda uslu bir çocuk haline geldim. Ergenlik çağımda ise olduğum/bulunduğum çizgide beni görenler aaa, bu Selim mi diye şaşkınlıklarını dile getiriyorlardı.


Naifliğim, sadeliğim ve yalınlığım ben yaş aldık başımdan, artıyor masumluğum ve beyefendiliğim...


Sonuçta kendiliğim diye bir hayat yaşıyorum. Gerçek hayata karışmam. Ve neden karışayım ki, neden üzeyim ki7 üzülüleyim ki...