Her Hatıra Bir Hikâyedir

Ve son bulur her şey...
İşte böyle başlar aslında gerçek hikâyeler. Yani her şey bittiğinde birden bire... Mutlu, mutsuz, umutlu, umutsuz sonlar. Herkesin bir hikâyesi barınır içinde. Kimi unutamadığı bir anın fotoğrafını yıllarca taşır arka cebinde, kimi hiç göremediği annesinin fotoğrafını, kimi başkasıyla giden sevdiğinin fotoğrafını... Bazen öylesine bir an gelir yıllar öncesine döner gözler, yavaş ve ağır ıslaklaşır yürek. Bazen o anlarda nefretle dolar insan, biraz da kin. Çatık kaşlarının arasında bir af tomurcuğu belirir sonra. Ve keşkeler çoğalır avuçlarında; keşke evden kovmasaydı tek çocuğunu, keşke ölmeden önce son kez görebilseydi annesini, keşke, keşke... Her hatıra bir hikâyedir içinde acısı, tatlısı, hasreti, aşkı, ölümü, yalnızlığı, mutluluğu, kahkahayı barındıran. Hayal etmek, aklına getirmek o hatıraları, hikâyeyi yazmak demektir içten içe. İnsanlar her gün hatıralarını hatırlar düşünür. Kimisi dertlenir, kimisi ağlar, kimisinin dudaklarında tebessüm oluşur, kimisi kahkahalar atar, kimisinin derinden bir ah çektiği duyulur, kimisi keşkeler pişmanlığında boğulur, kimisi gülerken ağlar... Ne kadar çok hikâye yaşanır her gün, her saat, her dakika ki bu hikâyeler içtendir, gerçektir, hayattır... Hatıralarla dolduğumuz o en hüzünlü anlarda bile kendi hikâyemizi anlatırız bir içki masasında, bir aile toplantısında, bir düğünde ya da bir bayram gününde. Her hikâye bizimdir, her hikâyenin kahramanı bizizdir ve her hikâye sonunda 'vay be!' dedirtir... Hayat kızmak için, kırmak için, ağlatmak için, küsmek için çok kısa ve çok zorlu. Hatıralarda ki hikâyelerimize ait insanları unutmuyorsak yüreğimizde ama artık o insanlardan eser kalmamışsa hayatımızda İki damla gözyaşı ve bir büklüm tebessüm ile onurlandıralım onları. Hatıralarıyla yaşayan tüm insanların hikâyelerindeki mutluluk gülücüğü ile yaşayalım hayatı ve affedelim tüm hikâyedeki kötü adamları...