Her şey seni unutmak için

Biliyorum çok zaman geçti aradan. Öyle ki, adam kocatan yıllar geçti yokluğunda. Belki de bu zaman, eskitti içinde bana dair duygularını, bilmiyorum belki de görsen beni tanıyamazsın şimdi. Bilemiyorum yıllar seni nerelere götürdü, bildiğim bana getirmediği. Dile kolay o günün bebeklerinin bile bebekleri var şimdi. Yıllara direndim, hasretine direndim, özlemine, hayaline direndim ömrümce. Her şey seni unutmak içindi. Herkes gibi davrandım. İlk yıllarda kolay geldi bana sensizlik. Sanki omuzlarımdan bir sevdanın yükü kalkmış gibi hafiflemiştim. Çok dayanamadım, duydum ki bana inat, gelinliğe benzer bir kefen giyinmişsin... Hayat anlamını yitirmişti, senin fermanınla benim için. Sonra sensizlik ya da sessizlik için yazı tura attım. Yaşam çıktı ne yapalım... Nasıl bir anlamı olurdu artık yaşamın bilmem. Yine söylendim her şey seni unutmak için, her şey sensiz yaşayabilmek için. Yeni bir kumardı bu riski almak ve kaybetmek dâhil tüm riskler omzumda, yeni bir gün doğacaktı.
Benimle ilk görüştüğün havuzun başını, hani sırılsıklam ıslanmıştın ya beni beklerken, bir o kadarda sevdalıydın hani bana... Sonra gezdiğimiz, yürüdüğümüz yolları çıkardım rotamdan. Konuştuğumuz bankları, buluştuğumuz parkları, altında oturduğumuz ağaçları, hala gölgen kalmış tüm köşe başlarını ve kokun sinmiş belediye otobüslerini, ne varsa seni hatırlatan, hepsini çıkardım hayatımdan. Sana yazdığım şiirleri, mektupları, senin yazdıklarını, ne varsa sana ait her şeyi yaktım. Yaktım ve de yandım. Sandım ki zamanla biteceksin sen. Ve ben artık seni sevmeyeceğim, unutacağım seni, çocuklukta bir oyun gibi basit gelecekti bana, senden kalanlar eskiyecek, yitecekti yılların acımasızlığında. Tek başıma durdum karşında, hiç kimseler bilmedi seni nasıl sevdiğimi ve ne kadar unutmak istediğimi! Oysa şimdi sana yazıyorum. Hala karşında tek başıma duruyorum. Kimsesiz bir mektup olacak bu, kimsesiz bir gönülden sana.