Her şey yalanmış

Sen ki huzurun vücûd bulmuş hali insan teninde,
Sakinliğin adı oldun lügatımda..
Gözlerinde; yediiklim çiçeklerini gördüğüm,
Masumiyet müzemsin artık..





Ben ki yıllar boyu sadece denize bakıp buldum sandım; o aradığım huzuru. Göğün yedi kat üstünde sandım hep o en sonsuz mutluluğu..Aradığım her neyse gözümü hep en derinine diktiğim bulutta sandım.
En derin aşklar geçmişte yaşanmış deyip; Sahte insanlardan umut kesip yitirmiştim tüm insani duyguları da..
Yıllardır sevdiğim her şey yalanmış gibi şimdi..
Sonbahar'a ait hissederdim ben ki ruhumu önceleri.. İlkbaharda çimenleri, çiçekleri,ağaçları ve de yeşilleri sevmek olmadı tarzım.. Bir yeşil mal olmadı umuda..
Yalnız kalmak ve kendi dünyamda olmak fevkalade keyif verirdi bana.. Varlığının tadını almadan.. Uykuyu hiç birşeye değişmeyen hastalıklı beynim; uyumamak için direniyor sanki şimdi.. Hayat kaçıp gitmesin diye huzurdayken gözlerimi zorla tutuyorum yerlerinde...Ve en çok kaybetmekten korktuğum Kişiler listeme eklenmiş görüyorum adını... Tek başına ne çok kişi ve duygu olmuşsun sen..
Koruyan, esirgeyen huzur veren.. Ne çok ben oldum artık ben.. Çağlar arası atlamış sayıyorum kendimi.. Evvelde sen ol ahirde sen...