Hiç ve Kelebek

‘'Sen yine de bana nasılsın diye sor. Kötüysem iyi olurum''
‘'Her hikayenin 3 tarafı vardır: sana göre, bana göre ve acı gerçek... .''



Yavas yavas havanın karardığını anlıyordum. Gözlerime mi yoksa anladığım şeye mi inanmalıyım, bilmiyordum. Ama ikisinden biri gerçek ama ikisinden biri yalan olsa da, ben hissettiğime inanmak istiyordum. Kocaman bir karanlık içinde küçücük ben, ama küçücük bir gerçek karşısında kocaman şey, neydi aslında..?.

Bir süre daha büyümek istiyordum dünyada. ‘'Belki'' diye bir kelimeyi çok daha fazla kullanmak istemiyordum ..Ama ‘'belki'' bana inanmayacaksın , ama biliyor musun? Bütün bu hengamenin ardından her gün dünya, güneşe küser, güneşte alır başını giderdi. Onun ardından o karanlıkta neler olurdu bilmezdi güneş .Ama dünya güneş'e özür dilediğinde her şey görünür hale gelirdi. Ama yine de hiç' bir şey anlaşılmaz olurdu. Karanlık hiç gibi, aydınlık hiç'likse eğer güneş hiç'bir'şey olamazdı ,değil mi ?

Ve sonra hiç'bir'şey olmamış gibi avuçlarımın içine aldığım kelebeği sevmeye başlamıştım. Öyle elimle okşayarak değil; gözlerimle, yüreğimle, içimden hiç' eksiltmediğim sevgiyle. Yorulmuştu belki de, koşmaktan ,koşuşturmaktan bitkin düşmüştü. O kadar çok çiçek vardı ki konabileceği, o kadar çok ağaç, o kadar çok çimen ve taş...Ama o gelip avuçlarımın içine konmuştu. Öylece kalakalmıştım. Hatta şaşırmıştım! Acaba neyi paylaşmak istemişti benimle ?

Sonra ...Sonra mı? Sonrasını hiç' hatırlamıyorum. Çocuktum o zamanlar. Çok çabuk büyümüştüm. Dünya o kadar acımasızdı ki, beni ve benimle birlikte bütün her şeyi büyütmüştü. Oysa ben büyüdükçe ,dünyanın gözlerimde küçülmesine bir anlam veremiyordum. Ve şunu anlıyordum. Bir kelebeğin ömrünün aslında ne kadar uzun olduğunu avucumun içine konan kelebeğin anlatmasına gülümsemiştim. Hatta çok gülmüştüm. Bütün ömrünü üç'güne sığdıran kelebeğin mutluluğunu anlayamamışım. An' mutluluk kadar kısa, hayat an' kadardı. Halbuki: Karanlık hiç gibiydi, aydınlık hiç'likse eğer güneş hiç'bir'şey olamazdı ,değil mi ?