hıçkıramamış yüreklere ağlıyorum

Evrensele ulaşmaya çalışırken öznelin taneleriyle parçalanır insan.Tıpkı dolu taneleri gibi öyle bir çarparlar ki benliğine sendeler.
Bazen hiçe gitmek ister insan.Hiçin ne olduğunu bilmeden.Ya da düşünmeden yaşamak ister hayatı.Dün ne oldu,bugün ne olacak,yarın karşıma ne çıkacak diye.Bazen özlemek ister insan,bazen de özlemin ne olduğunu bilmeden yaşamak.
Karmakarışık bu tünelde yaşarken ışığa çıkacağı günü bekler her gün.Bugün değildi;ama yarın olacak diye.O yarın o kadar uzaktır ki aslında.Güvercin kadar beyaz ve masum düşlerin vardır oysa.Bir avcı gelir lekeler o beyazlığı.Acımatan acıtır düşlerini,kanatır.
Zamanın boşluğunda yine de adım atmaya çalışırken kendinden yitip gidenleri göremezsin bile.Bu bazen umutların,bazen çocukluğun,bazen sevgilerindir.Bazen öyle aptallaşıp,öyle budala bir kimliğe bürünürsün ki zamansızlığın silinen tanelerinden biri haline dönüşürsün.
İşte bu sensin ya da sen değilsin;çünkü her gözyaşıyla biraz daha silindi kimliğin.
Sebebsiz zannedilen haykırışlarla boğmaya çalışırken karanlığı karanlıkların ortasında kalıverirsinZaman içinde yaşamakta zordur çünkü;zamansızlığa uçmakta.
Aynalarla yüzleşmekte zordur,onlardan uzak kalmakta.Bilinçaltında neler gizlediğini yansıtmadıkları için onlar yalnızca kendine bakarak kendini göremezsin.O yüzden yine sendelersin.Ayakların takılınca her bir adımda basamaklara ıslak zamanda düştüğünü hissedersin.Canın acır,söyleyemezsin.
İŞTE BEN BU KARMAŞADA:
Boş çuval için yanmıyorum.Ben yitip gidenlerdeki doluluğa bakıyorum hayıflanırken.Gökkuşağının rengini görmeden yaşamaya mahkum edilen binlerce insanın tek bedende tek sesi olmaya çalışıyorum belki.Ben kimse göremezken,görmek istemezken yine yalınayak kalmış,yine tutuklaşmış,yine hıçkıramamış yüreklere,düşlere ağlıyorum.