Hıçkırık

İçi dalgalanmıştı yine...Her kabartıda coşuyor, hıçkırıkları kayalara çarpıyordu adeta...niye bu kadar beklemişti ki dalgalanmak için...Küçük hareketlerle de vurabilirdi karaya...ama çok biriktirmişti işte çok ertelemişti, yaşanmamışlıklarını...

ve bir köşe başında yorulmuştu işte yine...hıçkırık nöbeti yetişmişti imdadına o an...
-nerde kaldın çıkmak için diyebildi sadece?...
-hıçkırık, kırık kırık cevap verdi...

kelime değildi duyulanlar, sadece bir sesti...
arınmanın verdiği huzurla gülümsedi hıçkırıklarından artakalan yorgun ruhuna...ve gülümsedi bahar da, geç gelen güneşle birlikte gökyüzünden...hayatı yıkanmıştı sanki son damlalarla ve gün gibi taptazeydi şimdi, hıçkırıklar ise gelmek üzere gitmişti yine, yeni bir baharda...

30.05.2010