H'içteki Ses'ten

Gök-yüzümü kaybettim senin aynalarında,ama bak hala mavi'ye çalıyor yazdıklarım..
..
.
Senden sonraydı.
Sustuklarında sakladığın kelimelerin birkaçını ayrılık uğruna feda ettim senin yerine.Söyleyemediğin ?hoşça kal'ları,'elveda'ları ve o yalancı ?kendine iyi bak'larını hepsini ama hepsini ayrılığın içine kattım..

Hiç bilemedim cevaplarını,bazı soruların.'Kalmak çok mu garip geldi sana,çok mu muzdaripti sevmeler?'
İnan bilemedim.Üstelik sana da hiç sor(a)madım.Sorsam,'sorun şu ki'diye başlayan cümlelerine bir yenisini daha eklerdin.
Biliyorum...

-Sahi ne gereksizdi cümlelerin,gözlerinin aksine..-

Bu yüzden susmak yakışırdı sana en çok.Suskunluğunun tiz sesinde kimseye anlatamadığın yalnızlıklarını saklardın.Duyardım se(si)ni.Azalırımdım içimden.Çoğalırdım içine..

Sonra susardım içimden adını,benden başka kimseler duyamazdı.(Sen bile)
.
.
Ne çok susmuştuk biz birbirimize.Ne yalnızdık biz biz'ken.Konuşsak kanatmaktan korkardık birbirimizi.Geçmiş yaralarımızı incitmekten,istemeden birilerini hatırlatmaktan.Neticede tanıdık acılarımız vardı bizim,iç kuytularımızda..

Tanıdık acılarımızı,tanıdık kelimelerle acıttıkça,o kimsesizlik hissini birbirimize tattırdıkça uzaklaştık kendimizden.Uzaklaştığımızı sandık en tuzak yollarda..
.
.
Büyütmek istemediğimiz düşleri sonlandırmak pahasına uyandık en sonunda..

-Bilirsin,düşler ölümlüydüler büyüselerde,
Ki uyanınca,ölürlerdi..-

Oysa kaç dize'yi feda etmiştim şiirlerde;düşlerimi büyütmemek adına.Uyanmamak adına..
Kim bilir..
.
.
Gittiğin kadar gelemiyorum kendime,aslında tek derdim bu.Yazdıkça çoğalıyor adımların,çoğalıyor adın..


-Ah bu yollar,
Kaç harfimi çalıp,kaç kelimemi tüketecekler özne'si sen olan sesler uğruna ...-