hırçınlığım...

Benim hırçınlığım yalnızlığımdan, bugünlerde biraz acıtıyor da...
Kızgınlığım en çok kendime aslında...

Yaraların birini kapatıp diğerini açıyorsun ya artık geçmiyor acısı, sürekli kanıyorum. Kimse söndürmüyor yüreğimi, git gide yanıyorum. Sana söyleyecek söz bulamıyorum. Bu defa gerçekten acıdan ölüyorum!

Yoruldum çabalamaktan... Bıktım hayattan...

Ebedi cehennem bu hayattan iyi midir acaba? İntihar etmek zevkli midir? Yaşamaktan sıkılınca ölmek iyi mi gelir? Ya bugün ya yarın ama benim sonum nerde, nedir? Acaba kaç antidepresan ölüme bilet kestirir? Daha fazla kim acıtabilir? Çok sevmenin bedeli hep terk edilmek midir?

İyisi kötüsü kalmadı artık anıların, hepsi aynı derecede sıkıyor canımı. Keşke giderken yanına alsaydın yalnızlığımı. Zamansız gitmeseydin de bu kadar, biraz hafifletseydin acımı...

Nerde olduğumdan eminken kayboluyorum. Tam sana güvenmişken yok oluyorsun. Üstüste gelirken her şey üstesinden gelemiyorum. Bir de sen derdime dert ekliyorsun. Zamana ayak diriyorum, geçme diyorum; o olmadan geçme... Sen benden geçiyorsun! Ben hayattan geçiyorum...

Çok merak ediyorum acaba için rahat uyuyabiliyor musun?