Histanbul

Kendimle kalamıyorum artık; birdenbire yıldızlar sönüyor kalbimde ve sömürüyor zaman, kalıbına sığamayan derdest tutucu hayatımı. Aşındırıyorum, balçıkla sıvandığım gecelerin iyi geceler adresi oluyorum, çabucak uyutuyor ninnilerimde beni yaşamak. Bir vakitler yaşamadan da yazardım, artık ne yazarım ne yaşar... Saatin hatırından vuruyor beni hayallerim. Asıldığım ağaçtan kovuyor kovanıyla arılar, baldan daha tatlı bir umut göremiyorum.

Heyecan suikastına uğradım, hız yapıp da kalbim; çevirmiyor beni aşk. Bir ceza bile yazılmıyor kalbime. Sevemiyorum, yaşayamıyorum, İstanbul sokaklarından bir aşina mutluluk kaçıramıyorum. Hemen tanıyor beni kader, kalbimin sessizliği borcunu ödüyor yaramazlıklarına. Bir vakitler severdi sevmeyi, bilye kaçırır gibi gönlü haddinden çok seveni kaçırırdı sevgiyle. Adresim, külliyen yalnız sokak duvar kıblesi ve öteye beriye kaçan caddesi.. salkım saçak gözaltına alınan sevda dedikleri aşk acısı hanım köylü no imdat 1000... Histanbul Hüzüntürküye...

Beni aradığınız hasrette bulamazsanız bilin ki ben zaten çok vakittir kendimi kendimde bulamadım. Sıfatı karışırsa fidan boylu rüzgara değen umuda, hazin öyküler belletmeyin. Neyi ezberlerse ona koşar gönül, durun bir; şimdilik ses etmeyin...