Hoşçakal

Bekledim yine ..Belki gelirsin diye.Neden bekledim ki,hala aklımda son sözlerin,donuk sesin.Seni benim kadar kimse sevemez ,sevmeyecek dedim..Telefondan gelen dıt dıt dıt sesleri kulağımda hala..
Öyle uzaktın ki,hiç bu kadar çaresiz hissetmedim kendimi sana karşı.Ağladım saatlerce,zaman kavramım kayboldu o an..Yaşarken ölmeyi de öğrendim sayende..İştahım kesilir sandım ama iştahım daha da arttı.Sen gittin,savruldum ordan oraya,kendime bakmıyorum artık..Saçlarımı eskisi gibi özenle taramıyorum,senin sevdiğin kokumu sürmüyorum artık.Hep gülen yüzüm soldu işte,gece yastığa başımı koyduğumda ağlıyorum hep ..Gözyaşlarım bi türlü dinmiyor ,her şeye kızar ,darılır oldum ..Dokunsan ağlayacak haldeyim derler ya,hiç geçmedi yüreğime bıraktığın sancı.Daha beter sancılara gebe oldu hep..Sesini duyduğum an,resimlerine baktığım an ölümle yüzleşiyordum hep.Kendimi suçluyordum..Neden ben ,neden diyordum? Ben ne yaptım ki ona? Sevgimin bedeli bu mu olacaktı?Aklıma gelişin darma duman ederken beni,şimdi tiksiniyordum seni düşünmekten..Seni düşünmek için geceyi beklerdim..Geceyi bile sevdirdin sen bana..Sen bana hayatı sevdirdin.Ama sonra öyle bir yıktın ki beni,uçurumun kenarındayken tam sarılmışken sana,rüzgara bırakıverdin aniden..Öyle bir düştüm ki,hiç bir gidişin bu kadar sarsmamıştı beni.Hiçbir veda bu kadar üzmemişti ..Resimlerine bakıyorum,sarılmışsın ona bir zamanlar ben vardım kollarının arasında,öpmeye ,dokunmaya kıyamadığımdın gel gör bak ne haldeyiz şimdi,mutlu değilsin..Kimseye bana sarıldığın gibi sarılamazsın ki..Kimseyi beni sevdiğin gibi sevemezsin ki,yapamazsın..İhanetinin bedelini ödersin elbet güzelim..Yoksun ya sanma mutluyum sanma umutluyum..Hoşçakal..