Hüznümde Sen

Bir ayrılık gecesinde hüznüme seni yazdım. Belki sende çaresi vardır hasretin. Belki sen çoktan söndürmüşsündür yüreğinden gözlerine büyüyen yangınları... Kimbilir benden başka nice ümitler yeşerttin yüreğinin bana ait kıyılarında. Şimdi kimler dolaşıyor gözlerindeki cennet bahçelerinde birbilsem. Ellerinin kokusu hangi ellere sindi, yüreğine kaç yeni sevda işledi kader ve beni unuttun kimbilir... Oysa gittiğin günden beri bu ayazlarda ben seni bir an olsun benden ayıramadım. Senden kalan ne varsa kalbime yığdım seni çoğaltmak için. Ve bir sevdanın hüznünde sana çoğaldım. Binlerce ben oldum kendine yetemeyen ve az gelen sana... Her parçamda seninle tamamladım eksik kalmışlığımı. Gittiğin günden beri yarımım sırf bu yüzden. Sana çoğalmış duygularımın çıkmazındayım kaç zamandır... Ve bir ayrılık gecesinin hüznünde, yüreğinin derinliğinde sahipsizim şimdi. Bilmiyorum sende varmı çaresi bu talihsiz yazgının. Seninde yüreğinden yangınlar çıkıyormu aklına geldiğim zamanlarda. Hala sendemiyim birbilsem... Belki de çoktan silindi yüreğinden izlerim. Oysa kokunu tenimde bırakıp gittiğin günden beri sığdıramadım yüreğimi ben kimselerin yüreğine. Bir tek seni büyüttüm içimdeki sevda bahçelerinde. Güneşin batışında kitlenip kalırken bakışlarım, gözümün daldığı yerde sen kara düşüncemsin. Ve bana ait hüzünlerde demlenirken geceler, kaderimde kanımla sen yazılısın!...