İçimdeki Kahraman

Eskittiğimiz zaman karşısında bizler değişirken,değerlerimiz de eksildikçe yüreğimizde ne kadar delikler açıldığının sonradan farkına varıyoruz.Küçükken dinlediğimiz masallarda hep bir kahraman olsun isterdik.Çocuklara masalları muhteşemleştiren hep bir kahraman değil midir?Şayet o masalın içinde rüyalarımızı süsleyen bir kahraman yoksa,uykularımız rüyasız kalır.

Ben ülkemi kurtaran bir kahraman olmak isterdim.Çünkü yurdumun gerçekten buna ihtiyacı var.Seyrettiğim manzaraların karşısında,ardı kesilmeyen ölüm zincirlerine her gün yeni bir halka eklenirken,hayatımda eksik kalan kahramanlığım,vatana karşı borçluluk psikolojisini aşılıyor yüreğime.Lakin insanın kendine bile yetersiz saydığı düş kırılmaları,mevcudiyetimi hatırlatıyor bana.

Bu sabah yeni bir haberle karşılaştım.İstanbullu hayır sever kardeşler,sahip oldukları malların neredeyse tamamını hayır işlerine adayarak,aktif ticaret hayatından çekilmişler.Bu hayırı Mehmetçik Vakfına bağışlamışlar.Vatanı için bu kadar özveride bulunup,bu kadar maddiyattan vazgeçecek kadar kaç yürek vardır sizce.Ben bu haberden oldukça etkilendim.Bu ne erdemli bir davranıştır,bu ne büyük bir yürekliliktir.Milli bayramlar iptal edilip,Cumhuriyetler kutlanmazken,o derili koltukların makamından vazgeçemeyen ve katıldıkları düğün törenlerinde,cumhuriyet altını takarak,şerefini ve onurunu yükselten bir yönetimin karşısında,böyle vatanı uğruna Mehmetçiğine tüm hayatı boyunca kazandığı serveti bahşeden,Mehmetçiğine sahip çıkan kardeşlerin asıl insanlığı yükselttiği düşüncesindeyim.


Şimdi hal böyleyken,ne menem şeydir çaresizlik.İşte yokluğun ve el vermeyen şartların belimi büktüğü bu noktadır.Lakin kimi dünya dolusu servetini bağışlayarak yapar iyiliğini,kimi kocaman yüreğini ve bileğini koyar ortaya.İş yeter ki bir yardımla halledilebilsin.Ben bugün bu kardeşlerin,vatanımız uğruna büyük bir kahramanlık yaptığını düşünüyorum.Benim içimdeki kahramanlık,sadece gerçek kahramanlarla sevinmek ve onların yaptıklarıyla yetinmektir.Şimdi düşünüyorum:Atalarımdan bana dünya kadar servet kalsaydı,kanun kadar zengin olsaydım,ben de tüm varlığımı,vatanım uğruna bağışlar mıydım?

Ya da kaçınız bunu yapardınız?
ve cevap verdim kendime.
Gerekirse vatanım için ölürdüm.Sonra düşündüm işte içimdeki kahraman budur diye......