İki büyülü kelime...

İşte yine ben...Sana artık yazmayacağım demiştim ama...Bak yine karşındayım...Sadece
kalemimin mürekkebi az kalmış...Belki de bu yazıyı tamamlamaya gücü yetmeyecek ama
ben son damlasına kadar kullanıp sana bir şeyler söylemek istedim...Seni seviyorum...
Sözleriyle başlamak istedim laflarıma...Neden mi bu sözlerle başladım? Çünkü o sözleri
sana her söylediğimde çok farklı hissediyorum kendimi...Sen şimdi diyeceksin nasıl
yaa? Dilimin döndüğü kadar anlatmaya çalışayım...Sana,o iki büyülü kelimeleri her
söylediğimde yeniden doğuyorum...Nefes almayı,yaşamayı tekrardan dile getiriyor
kalbim...Sanki yeni doğan bir kelebek gibi yavaş yavaş önce nefes almayı sonra hayata
karşı sımsıkı bağlanmayı daha sonra ise uçmayı öğrenmelerine benziyor,benim sana
her seni seviyorum dedikten sonra hissettiğim,yaşadığım duygular...Ama benim duygularımın
kelebeklere benzemeyen tek bir yönü var...Çünkü kelebeklerin ömürleri kısa olur...Benim
duygularım ise her daim kalıcı ve uzun yıllar boyunca nefes almayı sürdürürler...