İkisi de Can

Yeni evinde çok mutluydu,sıcak bir yuva ve onu sevenler.Ona hep oturacağını uyuyacağı zamanları söyleyip duruyorlardı,anladığı kadarıyla onların sözünü de dinliyordu.
Ailesinden ayrılmış olmanın üzüntüsü vardı ama şimdi de kötü bir yerde değildi,kardeşleri de yanında değildi ama neyse.
Yıllar geçtikçe büyüdü,onu eve alan hala onu çok seviyordu ama diğerleri onu uzaklaştırmak ister gibiydiler.En sonunda onu alan bırakmak zorunda kaldı,sanki oyuncak bir ayımız varmış da büyüyünce gözümüze çocukça görünmesi gibi.
Onu bırakmak zorunda kalanla şans eseri karşılaştık.Konuştuk,konuştukça gözlerinden yaşlar akıyordu ama yaşanılanı silmek ve yeniden başlamak gibi şans yok.
Hala gitmemesi için daha çok çaba sarfetmediği için kendini yemeye devam ediyor.O sokağa bırakıldıktan sonra ne mi oldu?
Ben kendi açımdan mutlu olmasını ve fazla acı çekmemekte olduğunu düşünmek istiyorum.Onu sokağa bırakanı yargılamak ya da yermek,bunu pek yapmamaya çalışıyorum.Ama onu her gördüğümde ikisi için de üzülüyorum.
Bu yazı bir köpek için yazılmıştır.