İlk Göz Ağrın Kızın / Ben

Beni doğurmasan da, emzirmesen de, ilk bebek arzusunu benim kokumla anneliğine sindiren, ilk bakışlarımı senin gözlerinle açtığım, ilk kelimemi önce duyan, ilk adımlarımda sana doğru kucak açtığın, uyuduğumda üstümü örten, hastalandığımda başımda nöbet tutan kadın (teyzem) anne yarısı değil annem olan kadın, beş gündür yoğun bakımdasın ben ise yoğun duygularla alt üst olmuş durumdayım...


Evliliğinin 18. Senesinde olan iki kızın sana benden iyi baktıkları için inan ki çok şanslısın. Dün seni hastane de ziyaret ettiğimde,yüzüne derin derin baktım. Kardeşlerim olmasaydı sana bakamadığım için ,annemle babamı kaybettiğim gün gibi perişan olurdum. Vicdan azabım beni yine defalarca öldürürdü. Ama seni kızların olduğunda terk ettiğim gibi, inan bir daha terk etmezdim. Çünkü o vicdan azabı bir bilsen ne kadar ağır geldi üzerime ama ne yapayım annem, 14 yaşındaki gençlik duygularım karma karışıktı, kızların olunca beni istemezsin diye düşündüm, oysa ki ne kadar yanılmışım, meğer ben senin ilk göz ağrınmışım... Komadan çıkıp gözünü ilk açtığında, Sevtap geldi mi diye sormaya çalışman, beni çok duygulandırdı ve bir kez daha anladım ki sen benim gerçek annemmişsin.....




İstanbul'dan yola çıktığımda o yol öyle uzadı ki, sanki sana kavuşamadan, seninle helallaşmadan bir kez daha kaybedecektim. Senin gözlerin yollarda, benim aklım ise hep sende kaldı. Annem, doktorlar beyin kanamasından sonra hastayı üç günde kaybederiz, lakin annenizin yaşaması mucize dediklerinde, senin ne kadar güçlü ve yaşama azmiyle dolu olduğunu, yüreğinin hep sevgiyle dolduğunu anladım. Yattığın odanın kapısında, çocukların, torunların, kardeşlerin yeğenlerin, sırayla içeri girip seni görmek için sabırsızlanırken, senin onların sevgisinden aldığın enerjiyle güçlendiğini, sevenlerin dualarıyla, elinin açıklığıyla, yaptığın yardımlarla Allah'ın sana verdiği mucize sayesinde ölüme direndiğini fark ettim. Sonra kendi annem geldi aklıma, ölüme yenik düştüğü, sonra babam ve ablam da geldi aklıma onların ölümünden sonra bir de seni kaybetmenin acısıyla nasıl yaşayabileceğim düşündüm, bir an merdivenlerin basamaklarında yığılacak gibi oldum, bir an düşüverdi başım ablamın omuzuna, sonra 20 yıldır oğlumun doğumundan sonra her hastalandığımda oğlumu ve kızımı korkuttuğum gibi yine oğlumun benim için endişelendiğini fark ettim. Biraz hava aldıktan sonra kendime geldim. Her kayıp, acı sonla biterse ve ben her kayıptan sonra kaybolursam ve bu dünya denizinde boğulursam çaresizlikten, aynı şeyi evlatlarıma da yaşatmayacak mıyım? Diye sordum kendime.

Hafif bir felç geçirdiği için ve beynindeki kanamanın hala devam etmesi yüzünden, dili yuvarlanan ve konuşması güçlendiği için duygularını zor ifade eden annem:

-Sakın üzülme diyebildi, sanki bir yaşamlık,bir nefeslik kadar yakındı bana ama çok uzun şeyler anlatırcasına derin ve manalıydı bakışları... Hemşireye de beni zar zor anlatmaya çalışması, hemşireyi bile duygulandırmış, beni görünce en az annem kadar sevinmişti. Çünkü ben annemi, ilk çocuk özlemine kavuşturan ve beni büyüttükten sonra benim yüzü suyu hürmetime Allah'ın ona, iki kız çocuğu bağışladığı bir nimettim...


Şu an hala yaşama savaşı veren ve hayatta kalan tek annem için dualar etmekten başka çarem yok. Çünkü bildiğim ve tek inandığım Allah'ım tüm hayırlı kapıları açacak olması...


Annem: 23 nisan çocuk bayramlarına hazırladığın o bayramlar gibi yine mutlu et beni, çünkü benim bir yanım hala senin anneliğinin yanındaki gibi çocuk kaldı...



Not- Annem için sizinde dualarınızı bekliyorum, yazım hatam varsa özür dilerim çünkü yanlışlarımı düzeltemeyecek kadar hasta ve yorgunum...