İnsan

Elde ettiklerimiz kadar hayatla barışık, ulaşamadıklarımız kadar kıskanç ve ezildiğimiz kadar dik dururuz...
En acıklı hikayeyi biz yaşarız, en dramatik öykünün kahramanı, figüran varlığımızda hep başrolü kapmayı hayal ederiz...
Tekizdir, ki zaten etrafımızdaki herkes bize düşman, bizi işgal edip yağmalama derdindeler.
Ve böyle sürüp gider insanca kurgularımız. Acıların çocuğundan, acıların adamına terfi ederiz. Sonra da kimsenin bir yere sığdıramadığı acıların yaşlısına dönüşürüz.
Kendimizi o derece önemseriz ki, hayatta olan herkesin varlığı bizim ile uğraşmak içindir. Dünyanın merkezi, direği bizizdir.
Hırs ve kin kalkanımızda kendimizi korumaya başlarız Don Kişot kahramanlığında.
Atağa geçeriz, bizim bu zorunlu savunmamıza tıp haksız bir isim koyar ve 'panik atak' der...
Hırsın insanla bütünleşmesinde ki volkanik patlama ve etrafını yakıp yıkması, ama suç hep inananda,
İnanmak; her şeyin sebebi duygu.