iyi insan olmak yaramadı bana, riya kötülük yoktu hamurumda.........

Her yürek savaşamazdı hayatla onlardan biride benim,
adım sevgi doguştan hassastı yüregim hayatla mücadeleyi öretmemişlerdi.
ne zaman kendim için bişey istesem ,
ne zaman başımı kaldırmak istesem acımadan eziyorlardı benlimi.
öylesine incitiyordu ki söyledikleri,içine kapanıyor ben olmaktan uzaklaşıyordum.
korkuyordum, artçı depremler yaşıyordu yüreğim,çok acıyordu,
ama vazgeçmedi insanlar beni moloz yığınları içinde görmekten,
neden anlamıyorlardı beni çok şey mi istedim hayattan,
bir damla mutluluk biraz olsun özgür olmaktı tek istediğim .
hiç kimseden zorla alınan bişeyi kabul etmezdi yüregim,
ben karşılıksız seviyordum, her şeyimi yürekten veriyordum,
bana verdiklerin de yürekten ve içten olmasını istiyordum,
iyi niyetimi kullandılar,sonra bir köşeye atıllar,
sevdim oysa ben herkesi, etmedim kimseden nefret,
ne yaptılarsa da bir gün olsun etmedim beddua,
benim için çok degerliydi deger veriyordum yaşamımdaki herşeye
ama kimse görmedi günden güne silinip gittiğimi bu hayattan,
sustu yüregim, lal oldu hayata, ölüyordu sanki yavaş yavaş...
zaman geçti büyüdüm ama bende ben yoktu artık sadece başkaları için yaşıyordum
sordum hep mutluluk nedir diye ne ben buldum ne de cevabını veren olabildi,
dönüp bakıyordum geçmişe bulamıyordum,yoktu tek bir kelime
sanki hiç bişey yaşamamıştım artık hastaydı ruhum ,
gülerken komik sözlere aniden dönüyordu ağlayan gözlere,
ve bir an geliyordu gülmelerim delicesine hıçkırıklara bağlanıyordu bilmeden,
artık söylemiyordu umutla dolu güzel sözler lal olmuş dilim,
acıyorum kendime hiç bişey için ne savaşacak gücüm ne de mecalim vardı,
bir zavallı haline gelmiştim kızgınım kendime neden bu kadar zayıfım diye
dirayetliyim sanırdım oysa,yokluk,parasızlık değildi beni yıkan,
sevgisizlik öylesine zor ki dayanmıyor yüregim,
bomboştu geçmişteki anılarım gelecektense umudu kesmişti yüreğim,
Kolu kanadı kırık kuş gibiydim, mücadele edemedi,yenik düştü benliğim,
kaldıramadım sevgisiz anlayışsız hep ben diye yaşayan yürekleri taşıyamadım,
iyi insan olmak yaramadı bana, riya kötülük yoktu hamurumda,
insan yüreğine deger biçemiyordum karşılığı da yoktu bana göre,
önce iyi niyetimi kullandılar sonra leş kargaları gibi çullandılar,
bumuydu insanlık? bumuydu insanca yaşam dedikleri?
bana miras olarak bıraktıkları;içi boş,kendini kaybetmiş,
yaşamak zorunda olduğu için yaşayan hastalanmış bir kalp oldu,
tedavisi,ilacı varmdır bilmiyorum ama bildiğim bir şey kaldı;
o da mutsuzluga mahkum bir kalp ile yaşamak zorunda olduğum......