Kalbimiz yerine dizlerimiz acısaydı

dünyaya ilk gözümü açtığım andı.
ben ağlarken herkesin sevindiği an.
annemin kulağıma herşey çok güzel olacak bebeğim dediği an...
ne kadar da masumdu ilk baba deyişim,
ne güzeldi değil mi çocukluğumuz en saf en temiz hallerimizdi BÜYÜDÜK.
herşey de bizimle beraber büyüdü.
var olan sevgi zamanla bırakacakmıydı yerini nefrete,ve biz bazıları yüzünden yaşamaktan soğuyacakmıydık.
sevmenin göz göre göre ölmek olduğunu aşk kelimesinin kocaman bir yalan olduğunu mu görecektik.
dünyayı doyasıya yaşamak varken bir odaya tıkılıp saatlerce sınavlara mı hazırlanacaktık. hani nerede gençliğimiz,nerede yaşanacak deli dolu anlar...
oysaki ne güzeldi çocukluğumuz can dostum.ne güzeldi dışarda oynadığımız saklambaçlar,ne güzeldi salıncaklar.
şimdi sen bile yoksun. sen,mutluluıklar,sevinçler hepiniz terkettiniz beni.
hani hiç ayrılmayacaktık nerede verilen sözler
onlarda terk etmiş bak bizi
şimdi verdiğimiz hayatta kalma mücadelesi
çünkü kimse geleceğinden emin değil
kimse yarın ne olacağını bilmiyor
sevgiler kalmadı dostum...
bir tek dostluğun kaldı bende bir de yaşanan anılar.
küstüm yaşamaya,kalmadı macera heveslerim
daha on yedimizdeyken bu kadar arabeskmi olacaktı herşey
nefes almanın bir gün zor geleceğini nereden bilebilirdik ki...
işte şimdi bana öylesine zor ki nefes almak
yaşamak öylesine anlamsız ki
yarınlarım çaresiz...
sen yoksun,çocukluğumuz,parktaki salıncağımız
onuda sökmüşler onuda almışlar bizden
gülen gözlerimizinyerini almış,dökülen yaşlar
keşke hep çocuk kalsaydık
kalbimizin yerine düştüğümüzde kanayan dizlerimiz acısaydı...