Kalemin Y/alın Yazısı

Kimsenin adını içimde büyütemedim.Bazen dünya küçüktü bazen de benim içim.Ağlamayı çaresizlik olarak görenlere inat ağladım.Üzgünsem onlara neydi,üşüyorsam...Yalnızlık bile olsa bu,benden başka kimi ilgilendirirdi.Bu yüzden belki 'bencil' dediler.
Oysa 'gitme' demeye üşenen dillerin her harfine kalbimi bıraktım bir zamanlar.Bu yüzden,şen şakrak kahkahalara boğulmadı ama suya düşüp boğuldu hayallerimin çoğu.Anlamadı kimse,kimse kurtarmadı.Rüya dediler,masal dediler.Kim ne bilirdi ki 'aptal' dediler.

Ne-densizdi bazen her şey,
Ama hep 'neden?' dediler...

Sussam suçluydum,konuşsam anlamsız.Gittim 'bıraktı'dediler.Kaldım,görmediler..


Çelişkilerle doluydu hayat ama hep netice beklediler.Anlasaydık ya işte,sonuca ulaşmıyordu başlayan her şey.Belki hepsi bitiyordu birgün ve yaşanmamış sayılıyordu geçmiş.Bazense geçmiyordu.. Gitmiyordu.. Yaralıyordu ve azarlıyordu kalplerimizi.Ağırlığı vurdukça yüzümüze ''unutulmalarımızın'',su yüzüne çıkıyordu ''unutulmayanlarımız''...

Ne kadar uzağına gidrsek kendimizin,o kadar tuzak oluyorduk gölgemize.Ne kadar seslensekte duymuyordu bizi mazi.Uymuyordu bize zaman.
Amansız çığlıklar büyüyüyordu içimizde
Çığ'lık çığ'lik ölüyordu kelimeler dilimizde.


Kaderle keder arasındaki o ince çizgide,herkes kendi kaderini yaşıyordu,kendi kederiyle.Herkes kendi kaderini yazıyordu,kederli kalemiyle.

'Heder olmasın da hatırlarımız,sonsuz olsun sabrımız'diye...