Karanlığa Mektup

''Biliyorum ki iç çekişlerin faydası yok.
Yazılan yazılmış bitmiş.
Şairini bilmediğimiz bir şiirin imgeleriyiz.

Tek tesellim seninle aynı dizede uyak olmamızdır.

''Bir insan nasıl bu kadar çok sevilir ki!?'' diye soruyorum kendime.
Cevap alamıyorum.
Aynadaki gözlerimi kendimden kaçırıyorum.

Sonra bazen sohbete dalıyorum konu dönüp dolaşıp yine sana geliyor.
Bir şiir yakıyorum, şöyle okkalı bir nefes çekiyorum içime...
Ciğerlerime dolduruyorum seni...
Aniden öksürüklere boğuluyorum...
Gözlerim yaşarıyor...
Susuyorum...

Sustukça üstüm başım aklım yüreğim sana bulanıyor.
Karanlıktan değil sensizlikten korkuyorum.

Sonra sen doğuyorsun yeniden.
Yine ayni yerden
Hep yaptığın gibi göz kırpıyorsun uzak ufkun deminden.
Her yer aydınlanıyor...

Sahi
bir insan nasıl bu kadar çok sevilir ki!?

Hayat bombardımanında seni yüreğime sığınak yapmışım.

Hayat bombardımanında sana sığınak olmak isterdim.


Sahi

bir

insan

nasıl

...

sahi sen

bu kadar

nasıl

...


Sahi

bir çiçek

nasıl bu kadar

...

Sahi

Hayat

nasıl bu kadar

Güzel olabilir ki!?...''


Diye bitiyordu mektup.
Adamın içinde bin derece magma ifrazatı gibi fokurdayan şey aslında küçücük bir umuttan ibaretti aşka dair...

Postacı ona mektubu uzattığında mektubuna cevap aldığını sanırken içindeki bütün karanlık sokaklar bahara pike yapan kuşlarla dolmuştu...

Ne var ki eline aldığında mektubun geri iade olarak gelen, en son yazdığı mektup olduğunu gördü...

Sevdalısı olduğu aşkgözlü kadının gittiği yere ulaşabilecek hiç bir dünyevi unsur olmadığını bir türlü kabullenmek istemiyordu...