Kaybetmeye Alışkanlık

Hep bulunca kaybetmeye öle alışmışım ki seni; artık yokluğun acı vermiyor bana. Sadece buruk bir gülümseme ile anıyorum seni. Yıllar yılı acınla kamçılanmış benliğim susasa da sana bir yudum vermiyor senden kimse bana... Bense sensizliği sigaramla, gözyaşlarımla ve her gece birkaç duble rakıda boğuyorum... Cam kenarlarında bekliyorum hep seni. Her an karşıma çıkma ümidinle yaşatıyorum yitik gönlümü...
Bir gün gideceğine ve asla geri dönmeyeceğine öylesine inandırdım ki kendimi yine... Kapıdan her çıkışında; o her iki günlük yok oluşunda; acaba tamamen gittiğinde ne yapacağım diye soruyorum kendime... Ölümün provası olmaz ama ben bunu yapmaya çalışıyorum. Gidişine hazırlıyorum kendimi... Seninle geçirdiğim zamanın tadını çıkarsam da; sensizlikte hep aynı şeyi yapıyorum. Bıkmadan usanmadan o ipin üzerinde yürümeye çalışıyorum....