Kaybettiğinde Üzülmüyorsan

Acıtmıyorsa kaybettiğinde ,sevinmiyorsan bulduğunda,aramıyorsan aranmadığında,görmediğinde içinde bir özlem yanıp tutuşmuyorsa, senin için zaten baştan yitiktir,baştan olan yitik olanda sonradan yitirilmiş sayılamaz.Her güzel sözü seni sarmalamayıp ruhunu ısıtmıyorsa, her acı sözünden onarılamaz ve katlanılamaz sonuçlar çıkarıyorsan ve dayanma gücünü yitiriyorsan,zaten dostun olmamıştır ve kaybettiğinde timsah gözyaşlarını dökmeye gerek yok.Karanlıklarda ağlamaya ve gönlünü yaralamayada.

Çiçek gibi olmalı dostluk,bazen su vermeli canlanmalı,bazende sussuz kalmalı kurumaya yüz tutmalı ama bir damla suda tatlı bir sözde canlanmalı eskisinden güçlü olmalı,lakin su üstüne su veriyorsan ve dizeler üsüne dizeler kurup yine de kuruyorsa bırak kurusun.Kuruması canlı kalmasından daha iyidir.

Dostluk zaman süzgeçinden geçip,nice fırtınalar ve boralar atlatmalı,sahra çöllerinde su,toplarla yıkılmayan sur,atomlarla parçalanamayan bir hücre,candan seven bir kalp olmalı,iki eli kanda da olsa bir çağrına bir davetine koşup gelmeli,umursamamalı hiç bir şeyi,yüzüne bakınca anlamalı sıkıntılarını,yarana merhem olmalı,kendi acısını içine atıp,senin derdine çare olmalı,dost kardeşten öte olmalı,gerektiğinde ölümü göze almalı,gerektiğinde organını bağışlamalı.Bunlar ütüpya olmamalı,dost budur ve böyle bir dostu kaybettiğinde üzülür,sözlerinin gece gündüz sana dokunup battığını hissedersin,ama onu kaybetme riskini göze alamazsın,eğer en ufak olayda alıyorsan zaten dostun olmamıştır,boş ver unut gitsin,ve onun kaybı seni artık seni hiç üzmeyecek.

"Kardeşlik;zoraki arkadaşlık,arkadaşlık ise gönüllü kardeşliktir"diye bir söz vardır ve yıllar önce belleğime yazılmıştır,biz bu sözü şiar edinmişiz kendimize,ve demişiz ki kırma kimsenin kalbini yapacak ustası yok,sözümüz kalp kırsa da özümüzün böyle bir niyeti yok ve olamazda,anka kuşu gibidir dostluk,bulduğunda kaybetmemek için canını verirsin,sözün özü ki,davranışımız bir karaktere dönüşmüş ve dost için kelleyi omuzlarımızda taşımızdır.