Kaybettiklerimiz ve Hayat Sınavı

Kaybettiklerimiz, bazen kaybettiklerimizden ibarettir. Bazen de değildir. Kaybetmek bu kadar önemli midir? Bütün bir hayatı etkileyebilecek kadar güçlü müdür kaybettiklerimiz? "Hayır, değil." demek istiyorum ama insan satırlarına yalan söyleyemez değil mi?
Hayat, sorular ve cevaplardan ibarettir. Bazen bize öyle sorular sorar ki cevapsız kaldıkları için onlara cevapsız sorular denir. Hayat, bize kaybettiklerimizi sorsa bu da cevapsız sorular listemize eklenirdi. İnsan, kendine cevaplayamadığı bir soruyu nasıl hayata açıklar?
Günümüzde hayat denizinde insanoğlu kendini boğmaya çalışıyor adeta. Kaybedince tekrar ve tekrar kendini kaybetmeye şartlıyor. Ve bu satırları çoğu konuda kaybetmenin ne olduğunu bilen ben yazıyorum. Bazıları beni "herhangi biri" olarak tanır, bazıları "Gizem Tanalı" olarak, bazılarıysa hiç kimsenin bilemeyeceği bir şekilde. Yani açıkçası ben kendimi de kaybetmiş biri olarak söylüyorum: Kaybetmek bir doğal afettir ama sen umudunu kaybedersen sellerin, öz güvenini kaybedersen depremlerin, dudaklarındaki gülümsemeyi kaybedersen gölgelerin kurbanı olursun.
Kaybetmekten tüm insanlar korkak. Bazıları korktuklarını bile bilmezler bazılarıysa kendilerine karşı çok dürüsttürler. Açık sözlülükle söylüyorum ben de korkarım. Ama kaybedince de abartmam, hayatıma devam ederim.
İnsanlar en çok da aşkta kaybetmeyi büyütürler sanırım. En gereksiz davranış da budur aslında: Gereksiz birine gereksiz yere gereksizce aşık olmaktır.
Her zaman bir sebep olmalıdır. Bizim görebildiğimiz ya da göremediğimiz... Siz hiç sebepsiz yere uçan bir kuş ya da sebepsiz yere havlayan köpek gördünüz mü? Ben söyleyeyim: Hayır.
Kaybetmemizin de mutlaka bir sebebi vardır. Bu yüzden ne kadar çok kaybedersek hayatla ilgili o kadar çok sebep öğreniriz ve hayatın ne kadar çok sebebini öğrenirsek hayat sınavında o kadar başarılı oluruz.