Kaybolan Sevginin Öyküsü

Öyle hoyrattı ki sevgiyi kullanırken? Hiç bitmeyecek sandı, savurganlıkla, dikkatsizce kullandı sevgiyi. Sonsuz sevgi bulduğunu sanıyor, ?Ne yapsam bitmez? diyordu. Vurdu, kırdı, canını acıttı. Yaprak yaprak döküldü sevgi, damla damla ağladı. Kimse görmedi.
Her gün biraz daha azaldı. Her verdiği damlada biraz daha tükendi. Damla verdi çünkü korktu sevgi. Bu kadar acımasızca harcandığını görünce korktu. Damla damla verdi ki, çabuk tükenmesin diye. Özünde o damlalar kocaman okyanuslar oluşturuyordu aslında. Kimse bilemedi bunu.
Kimseye söyleyemedi ne kadar çok olduğunu. Küçücük güzelliklerle aslında kat be kat arttığını. Giden her damlanın yerine yüzlerce damla eklediğini söyleyemedi. Korktu?
Eklenmeyince artık üzerine, varlığını arttıracak minicik güzellikleri de bulamayınca tükenmeye başladı. Bir tek sevgi biliyordu bitmek üzere olduğunu. Söylemedi kimselere. Artık o da bitmek istiyordu zaten. Yorulmuştu dayanmaya çalışmaktan.
Verecek son damlası kaldığında; içinde başaramamanın acısı, dudaklarında yorgun bir gülümseme bırakıverdi sımsıkı tutunduğu yüreğin ellerini. Tek bir damla gözyaşı olarak aktı gitti sonsuzluğa?