Kaybolmuş Ümitler

Kaybettim ümitlerimi bu şehirde.Karanlık sokaklarında kaybolmak istiyorum artık.Yalnızlığı iliklerimde hissediyorum.Sarılacak dal arıyorum ama yok...İşte sarıldıklarım kırılıyor bir bir...
Dertlerimi kabartıyor bu şehir.Zaman zaman kabristanda buluyorum kendimi.Ölmeden önce göremediğim dedemin ve bir trafik kazasında can veren amcamın mezarlarını ziyaret ederek dindirmeye çalışıyorum dertlerimi.
Soğukluğuyla yakıyor beni bu şehir.Taş duvarlar arasında siyaset kokusu süzülünce daha da soğuyorum.Ne tarihi görebiliyorum ne de tam anlamıyla medeniyeti.Tarih için kalesine medeniyet için alışveriş merkezlerine gitmek zorunda kalıyorum.Tuhaf tuhaf etrafa bakıp halime gülüyorum.
Senden bahsediyorum ey başkent...Kaç kişi daha gelecek ve yalnızlık çekecek senin koynunda.Ve kaç kişi daha kaybedecek ümitlerini senin taş kokulu sokaklarında.Kaç kişi daha kaybedecek kendini senin parklarında.Kaç kişi daha... Kaç kişi daha...
Başkent,kusura bakma ama sen benim gibi düşünenlerin yaşayacak yeri olamazsın.Çünkü ben tarihin medeniyetle birleştiği bir şehire aşığım.Ben Fatih'in şehrine;ben yedi tepeli o şehre;ben İstanbul'a aşığım.
İyi ki varsın başkent.Çünkü varlığınla İstanbul'un değerini öğrettin bana.
İyi ki varsın İstanbul.Çünkü yaşamdan tat almayı öğrettin bana.