Kayıp Misketler

Bilmem şu çocuklarla uçurtma uçursam, topaç çevirsem abes mi kaçar, ayıp mı olur misketlerimi kaçıran yaramaz çocuğun ardından oturup ağlasam. Çok mu kızar annem kendimi tozlu yolda paralayıp üstümü kirletsem.

İtiraf ediyorum: en son ben dövmüştüm Cemali, ben okuldan kaçması için ikna etmiştim Ali'yi. Dünkü oyunda acemi körebe bendim desem bilmem çok mu gülersiniz. Çok mu ayıplarsınız beni okul sıramda yanımdaki kızdan uzak oturayım derken ansızın yere düştüğüm için.

Hayır, hayır ben yalancı değilim. En çalışkan öğrenci bendim her şeye rağmen. En güzel şarkıları ben söylerdim avaz avaz bağırarak. İlk ben çıkardım teneffüse. Ders bitince yarışırdık kim eve daha erken ulaşacak diye ve her seferinde ilk ben evde olurdum.

Evimiz çok yakındı dersem çok mu gülersiniz.

Çok mu gülersiniz eve gidince üç civcivimden birinin öldüğünü görünce çok çok ağladığımı söylersem.

Dündü ne geçti ki aradan. Başka bir gün başka bir mahalle başka bir gökyüzü... Anlamıyorum. Herkes küs bana. Ne Cemal oynamak istiyor artık benimle; ne babam harçlık veriyor, ne de avazım çıktığı kadar eskisi gibi şarkı söyleyebiliyorum.

Ben bildiğiniz yaşta değilim. Sorumluluklarım yok benim. Ne evde elimde iki ekmekle beni bekleyen bir kadın var; ne saçlarımda ak bir tel. Yüzümdeki kırışıklıklara bakmayın siz doğuştandır.

Bilmem şu giden günün ardından çılgınca koşup kaybolmuş misketlerimi arasam çok mu gülersiniz.

Çok mu ayıp olur şu salıncağa binip her şeyi unutana kadar kendimi delice savursam.
.




25.01.2003/Diyarbakır