Kefensöz

yaralı bir dua gibiydim ben. çocukken sevinçle yutulmuş bir kandil fitili gibi titriyordum içimde. sabah ezanlarında ağlayan bir sokak kedisinin yalnızlığıyla akrabaydım. düşünsene. bir gece kırık bir camdan içeri bakan tanrı’yı gördüm. ama elleri yoktu. oysa ben hep bir el beklemiştim. mevsimleri içime gömmüşken tek bir bahar için susuz kalmıştım. ve her kelimenin içinde seni anan bir harf vardı. sessiz. kırık. lanetli.

ruhumun sandukasına gömdüm benliğimi. bir mabet kurdum yalnızlığımdan. her giriş dua. her çıkış yemin. her bakış bir infazdı. ve hâlâ seninle yıkıyorum içine günahlar sızmış çarşafları gecenin. bil ki yastığıma ağlayan her tanrı biraz da beni özlemiştir. bir şairin gözbebeklerinden sarkan ölü şiirleri gördüm bu sabah. hepsi senin yokluğuna dair destanlar söylüyordu. ve ben bir çakıl taşının dudağında dilsizliğimin yankısıydım. bu gece bir rüyayı öldürdüm. çünkü rüyamda bile yüzünü göstermeyen bir âşktın sen. yani bir inkâr. bir inilti. bir iptidaydın benim için.

yokluğun giyotin altında ezilmiş umutların tören kıyafeti gibi üzerimde asılı şimdi. ve ben bir çiçeği şiire kurban ederken öğrendim. sevda bir idamdır. son sözü hep cellât söyler. ey içimin en tenha camisi. ey seccadesi siyah ve kan kokan seher vaktim. ben hâlâ secdede seni ağlıyorum. ve secdeler artık yalnızca şiirdir. şiirlerse sana yazılmış ama hiç okunmayacak birer cenaze ilanıdır.

ruhumdan sökülen her kelime sana dökülen bir vasiyet oldu. ve ben ölmeden çok önce öldüm. ölümün bile cesaret edemediği bir sessizlikle. geceler yorgan gibi değil artık. şimdi bir kefen kadar sıkı sarıyor beni. ve adını sayıklarken yırtılan dualar belki de kıyametin önsözüdür.

hayır. tanrı susmadı. sadece seni unuttuğunu fısıldadı bana bir yusufçuk kanadında. ben de unuttum seni. ama hangi ben. kör bir saat gibiyim artık. ne ileri. ne geri. zamansız bir cezanın salisesinde asılıyım. ey karanlıklarıma perde olan hayal. beni rüzigârına al. beni bir mezar taşı gibi taşı. çünkü ben artık sadece adı silinmiş bir kefensözüm…