Kelimelerin Kifayetsiz Kaldığı An

Kelimelerin kifayetsiz kaldığı anlar olur ya hani bazen,işte bugün yaşadıklarım o anlardan biri.Nasıl anlatılır tarif edilebilir bu acı bilemiyorum.Şu an içimde ve tenimde öyle bir kırbaç izi var ki oldukça canımı acıtıyor..


Tövbe bir daha sevmek mi,üstelik kadir kıymet bilmeyen biri için..Şimdi çocuklarım gözyaşlarımı görseler üzülecekler ve soracaklar neden ağlıyorsun,anne diye.Söyleyemem ki bu kırbaç'ın insan tenine ve yüreğine vuruldukça ne kadar hasar verdiğini.Oysa çektiğim bu acıların ne ilk'i,belki de ne sonuncusu olacak.Bu durumu onlara izah edemem ki.Onlar beni hep mutlu görmeli,beni örnek almalı,benim için endişe duyup uzakta okuyan kızım,yanımda ki canım oğlum üzülmemeli.Tıp kı annemin de biz yavruları için yaptığı fedakarlıklar gibi.Anne olmak çok şeyi marifetlice içine sindirmektir.Zaten başka seçeneğimiz yoktur,sindirmek zorunda bırakılıyoruz.

Bu kadar yıpratan hayat ve insanın tahammül sınırını zorlayan kaderi bazen kadını hastalıklara yenik düşürür,aynen benim gibi.Çocuklarımın ve sevdiklerimin yardımıyla bunca sene ayakta durmayı ,tansiyon hastalığıyla mücadele etmeyi,biraz olsun yaşamayı kolaylaştırsa da,zaman zaman hayata karşı yenilgiyi hisseder gibiyim.

Herkesin bağışlayacağı bir hayat vardır ya,ben hayatımı sevgiye bağışladım.Ta ki Tanrı emanetini alana kadar.Şimdi bu belirgin kırbaç izi,tenime ve içime ne kadar zarar verirse versin,kendimi ve neredeyse hayatımı bağışladığım çocuklarım için asla pes etmeyeceğim ve canım pahasına mücadele edeceğim.Kendimde başaramadığım,ulaşamadığım tüm eksikleri onlarla tamamlamak ve kazanmak adına.Nasıl olsa bu acı da geçecek ve unutulacak diğerleri gibi.