Kelimelerle Büyümek

Birşeyler yazmak, anlatmak yada derdini paylaşmak zordu, çok zordu... Çünkü kelimeler senden uzaktıve sen kelimerin dünyasında değildin. Yalnızlık seni kelimelere itti, seni bilinmeyen dünyalara ulaştırdı. Önceleri bir çocuk gibiydin. Gördüklerine hayretlikle, gözlerinde ışıltıyla bakan bir çocuk. Sonra hüzün sana anlam kattı. Yalnızlığın ulaştırdığı kelimeler, hüzünle anlamlandı. Vakit geçti ama yol uzundu. Vakit dardı ama söylenecek söz çoktu. Karmaşada buldun kendini sonra, yapmak istediklerin, yaptıkların, yapamadıkların. bitirmek zorunda oldukların, bitirdiklerin ve bitiremediklerin... Hangisi, hangisini geçmişti? Olması gereken neydi?
Kelimeler... Kelimelerin gücü seni farkındalığa iletti. Emeklerken yürümeyi öğrenmiştin artık. Birşeyler yapmalıydı kendin için, başkaları için, geçmiş ve gelecek arasındaki karmaşada savrulup, yok olmamak için... Susmalı kelimelerle haykırmalıydın. Artık kelimeler çocukça bakmanın zamanı geçmiştive eline alıp keşfetmeye başlamalıydın böylece varacaktın anlama...
Ve artık kelimelerden anlayan bir ustaydın, koşma zamanı gelmişti, endeller seni bıktırmamalıydı. susarak haykırmak, kalemle devrim yapmak, dirilmek vaktiydi. ölü toprağı üzerinden atmalıydın... Ve sen artık durmamalıydın. Kelimeler sana öğretti ki durmak, yok olmaktı, susmak zalimlikti, kalemsizlik zulümdü. ve sen 'zulmü alkışlayamaz, zalimi asla sevemezdin'