Kendimden - 1 -

Baktım kara kaplı ellerimin içinde tuttuğum hayat serüvenime gelip geçen yıllara nice seneler tüketmişim kendimden ve bizden olanı. Yani bu adam rakı masalarında tükettiklerinden daha çok yüreğinden eksilttiklerine üzüldü. Nice dost denileni yitirdik ve dost demek gerçekten zor bir uğraşmış bunu öğretti hayat bize. Ama şimdi zulamda bir gece yarısı kapısını apar topar çalabileceğim dostlarım var ve bunu bilmek bile bana huzur veriyor. Çünkü yaşam ellerimize verilenden ibarettir ama bir şey var ben bu verilenden daha fazlasını söke söke alabiliyorum. Bunun tek dayanağı ise dostluklarımdır.

kapı kapı dolanan bir asi adam olmadım ve olamam da... çünkü benim yüreğim sevda ile ve insanlık ile yoğruldu. Yani beni yetiştiren insanlar beni dürüstlük ile sınayıp doğruluk ile büyüttüler. Ben her vakit Atatürkçü Düşünce Derneğinin yetiştirdiği bir birey olmaktan gurur duydum ki bende var olan birçok değeri bu dernek ve hocalarım diye tabir ettiğim dost insanlar kazandırdılar.

Yaşamımın tamamını tanrının şanslı evladı olarak tanımlamamın tek bir nedeni vardır asla ama asla çıkmaz sokağa inanmadım. Çıkmaz denilen senin umudunu yitirmen demektir. Çünkü bir insan umudunu yitirirse o vakit çözüm bulamayacak kadar bir bataklığa saplanmıştır diye bilirim.
Gözlerini kapatmak kimseye değer katmaz aksine zorluklara karşı direnci yitirmeye iter ve bunu bu adam asla yapmaz.

Ucunda ölüm olan bir çok serüvene katıldım hatta ve hatta bu ölümün tek sebebi bile ben oldum ama asla ölmek için ön safta olmadım. hayat benim yaşayacaklarımdan daha öte değildir yani ben yaşadığım sürece bu dünya denen tos toparlak mavilik dönecektir ben yoksam dönmesi pek de mühim değil. İşte buna insanlar bencillik diyor ama şu da bir gerçek ki. Benlik kavramı olmadan bizlik kavramı asla ve asla oluşamaz.


Diyeceksin bunları bana neden anlatıyorsun... Ben dahi nedenini bilmiyorken sadece ve sadece içimden geçenleri sana dillendirmek bana huzur vereceğine inanıyorum. Yani işin aslı bu adam yazarken çok huzurlu oluyor. Alsan beni karşına ve önüme bir daktilo yâda kâğıt kalem koysan yüzümü izlesen dahi huzur bulacak kadar huzurlu oluyorum. Seviyorum insanlara bakarken yazacak bir kaç kelime çıkarmayı. Sanki bana bu dünyada biçilen görev buydu. yani yazacaktı bu adam nasıl ve ne şekilde olursa olsun....


İmla hataları olan yazılarım oluyor hem de çok
Çekmecem de bunlara rastlaya bilirsin
Ama şu var ben imladan daha çok duyguya hâkim olmaya ve duyguyu vermeye çalışırım.

Şuan bir çınar ağacının altında bu satırları yazarken öyle duygularla yüklüyüm ki... Ve bil ki kafam hala alkol ile dönüyor ve hala nasıl yazdığıma hayret ederken tek dileğim. Şu an şu dakika başım gövdemden tak diye yığılı verse senin dizlerine düşsün isterim ve biliyorum bu şuan olması imkânsız olan ama olmaması için duvarlar olmayan bir arzudur ve ben bu arzularla ölmeye dahi hazırım.


*****


devam edecek....