Kendimi Seviyorum

Sabahları erken kalkar sahile inerim,yürüyüşümü tüm hızlı adımlarımla yürür,kafamdaki dağınıklıkları dağıtırım.Hayata bir başka gözle bakar,sımsıkı sarılırım yaşam denilen sürece.
Denizin o,keskin yosun kokusunu çok seviyorum.Olanca nefesimle içime çekerim.
Bazen güvercinler eşlik ederler bana.Martılar ise şaşkın şaşkın sanki yarış halinde olurlar,denizin dibine dalıp balık yakalamak için mücadele ederler.Hayatı sevmek için ne çok neden vardır öyle değilmi dostlar?

Yamaç kıyılarında açan gelincik çiçekleri ve sarı papatyalar,sanki merhaba diyorlar bana?Onca yaşadığım sıkıntılarımı geride bırak der gibi.Ben sevgi çiçeklerimle beraber oldukça unutuyorum acı günlerimi.Artık pozitif düşüncelere yer vereceğim çünkü söz verdim dostlarıma.

Anladım ki,önce ben diyeceğim ve bana değer verenlere değer vereceğim.Çok yormayacağım artık bana eşlik eden bu yüreciğimi.!!!

Kucak açtım doğaya ve kendime,konuşuyorum ağaçlarla,çiçeklerle,böceklerle,hatta denizin dalgalarıyla yakamoz gözlerimi kamaştırmış olsada seviyorum ben her canlıyı Yaradanımdan dolayı...


Çok yorgun ve uykusuz kaldığım bir günün sonunda uykuya dalmadan az evvel,yani bilincim devre dışı kaldığında, beynimin muhtelif bölgeleri kendi aralarında en saçma ses ve görüntüleri üretebilmek için birbirleriyle adeta yarışıyorlar.Organize olsalar kim bilir ne saçmalıklar üretecekler.Buradan yola çıkarak beynimin uyku halinde normalden daha faal olduğu noktasına varıyorum ki bu hepsinden saçma geliyor.

Ve sabahın ışıklarıyla uyanıyor,yeni bir güne merhabalar diyor şükrediyorum.

Kendimi çok seviyorum seveceğim...