Kim bilir Belki Değişir Gözlerimiz

Bir masal ülkeine gitmek üzereydim telefon çalmaya başladığında.O arıyordu. Daha önce hiç konuşmamıştık,bir daha da konuşamayacaktık! En azından öyle olmalıydı...En azından biraz benzemeliydi aklımda canlandırdıklarıma. Ölümümdü, O....öldüğümdü, eski bendi, öldürdüğümdü.Kulağıma eski şarkılardan,şarkı hayatlardan arta kalan donuk bir bakışın dokunuşu değiverdi o anda...Ürperdim....

Ruhum donmak üzereydi....Bildiğim tüm telefon numaraları ezberimden çıkmış...Anlamıyordum. Olan biteni anlayamıyordum...Aniden kapıyı çalmadan evime girip, odalarıma dalan, herşeyi karıştırmaya başlayanlar eski aşklarım olmalıydı...Onları unuttuğumu sanıyorlardı... Çok güçlerine gitmişti. Kendilerinden bir parça iz kalmış mı diye didikliyorlardı,evin her köşesini.Kalbimi zamanında vermiştim onlara...Ama şimdi herşey bitti....Ben olduğunu sandığım, benim olduğunu sandığım herşeyi vermiştim onlara..Tek tek ,ayrı ayrı...Baktığım güneşin aynı olduğunu sanmam gibi, ya da parıldayan yıldızların halen yaşadığını sanmak gibi....biri avutsun istedim beni....O darmadağın ve geriye kalan bir savaş meydanı sessizliğindeki kovuğumun kuytusunda.İşte böyle karşıladım ben o son dakikamı...Ölümümü o an planladım...kendime açtım o cevapsız telefonları...kendime Aç. Doymuyordu yüreğim...Aç gözlüydüm..... Gözlerime bakmaktan kaçınarak,saklandım gözbebeklerimin ardına...Yeni bir masal başlattım sonra...

(devam edecek...düzeltmelerle....)