Kimse elimden tutmak istemiyor..

Zor günler.. Her geçen gün kendimi kısıtlanmış hissediyorum. Halbuki böyle düşünmek için hiçbir sebep yok - belkide -
İnsanlar,yüzümdeki gülümseyişi gerçek sanıyorlar. Mutlu olduğumu düşünüyorlar. Kendimle ne savaşlar verdiğimi bilmiyorlar. Dile getiremediğim hislerim olduğunu anlayamıyorlar. Çünkü onlar o küçük dünyalarına hapsolmuş bir şekilde 'mutluyum' diyerek kendilerini kandırıyorlar. İnsan hayatında bir farklılık istiyor ama bu farklılık ne onlarda ne de bende var.. Çünkü hiçbirimiz mutlu olmayı haketmiyoruz.
Bazen oturup soruyorum kendime .. Sonu ne bu boşluğun ? Belkide gerçekten bir sonu yok .
Adı konulamayan boşluk ..
Ağlayabileceğin bir şeyinin olması, hiçbir şeyinin olmamasından çok daha iyi. Çünkü eğer ağlayamıyorsan hiç,kalbin buz tutmuş demektir.. Tıpkı benim gibi.
Kalbi birtek aşk sızlatmaz. Ama sanırım benim kalbimin acısı çok derinlerde.. İçine hapsolmuş,bu zamana kadar bana acı çektiren fakat bir türlü kalbimden atamadığım insanlar..
Söküp atamıyorum işte ..
Çünkü kimse beni kurtarmak istemiyor..
Kimse elimden tutmak istemiyor..
Yalnızım işte,sararmakta olan bir yaprak gibi.