Kinsizim

Ne zaman küssem sevdiğime,dönsem sırtımı,çatsam kaşımı,öfke saçsam ortalığa,içimde o gün ölen tüm duygularıma inat,yeniden bir barış doğuyor ve o barışın içinde duygularım kinle büyümüyor.Nasıl bir insanım anlamıyorum ki.Hiç mi bir gün bile sürmez bende ki kin.Ertesi gün unutuyorum neye,kime küstüğümü.Ve yeniden doğuyorum sonsuz barışlara.

Sanırım hayatımdaki tüm olumsuzluklara ve tüm savaşlara karşı direnmeyi başarabildiğim tek gücüm,kinle beslenmeyisim.Bu bir Tanrı vergisi sanırım ya da genlerimde var,annem ve babamda kinci değildi.Bazen kayıplar yaşıyorum.İçimdeki cevheri harcıyorlar.Ve büyük haksızlıklara uğruyorum zaman zaman.O zaman diyorum ki kendime,biraz ağır ol,uğraştır kendini,hemen çözünür olma,karşındakini zorla.
bencil olanlar seni yıpratıyor,diyorum.Dedim ya can çıkmadan huy çıkar mı?Bir gün ile sınırlı sanki,tüm kinim.Çünkü içimde sonsuz umutlarla uçan barış güvercinlerim var. Kime ve neye küssem illa ki uzatır bir zeytin dalı gönlüm, en yakınındakine.

Bu yüzden kimsesiz değilim sanırım,etrafımda gürül gürül çağlayan can dostlarım var.Varsın arada sırada kırılsın,bu alıngan gönlüm,belkide benim kinle harcanacak kadar fazla değil,bu ömrüm..