Kırgınlıktandır Pervasızlık

Belki de kırılmış olduğundandı onun hayata karşı pervasızlığı. Ya da hiç ait olmamışlığından.Zamansız sevmeleri vardı onun ve bazen zamansız ağlayışları.Buruk dururdu kirpik uçları göğe doğru,onu tek güçlü gösteren onlardı.Omuzları bıkmıştı taşımaktan yükü,bırakmak istiyordu bir yol kenarına. Aşktan hasar almıştı kanatları,uçamıyordu da zavallı. Uçsa daha fazla yanacaktı canı,susuyordu.Öyle bir suskunluktu ki bu,kelimeler utanıyordu hecelenmekten.O konuşamadığı kadar susuyordu ve gömüyordu fazla gelen şeylerini eksikliğine.Güçlüydü o,güçlü savaşması.Kanatları yara bere, Omuzları halsiz.Başı göğe doğru,pes etmiyor. O sandığın gibi bir kadın değil,fazlasıydı belki.Sigara tutuşundan belli çaresizliği.
Bakışlarında ki pervasızlık sarsıyor beni. Öyle yakıyor ki içimi,ağlıyor ciğerlerim ama sormuyor.
İkimizde yorgun oturuyoruz şimdi masada.
Rakı bardağına dikik gözleri,düşünüyor her halinden belli.
Öyle güzel düşmüş ki saçları omuzlarına baharı izliyorum adeta.
O güçlü bir kadın bu gece ona içiyorum.