Kırmızı Hayaller

Biz insanlar hayal kurmayı çok severiz.Çünkü hayatta her şey istediğimiz gibi olmaz.Kariyeri elde edersek sevgi,güzel bir yuva kurmayı başarırsak süreklilik elimizde olmuyor çoğu zaman.İkisini de elde etmeyi başarırsak bir sorun elbette çıkıyor karşımıza.Demem o ki dertsiz insan olmuyor.Bizlerde bu dertlerden hayallerimize sığınıyoruz hep.

Hayallerimizi gerçekleştirdiğimiz de oluyor elbet.Ama o zamanda hayallerimiz büyüyor,bizden uzaklaşıyor.Ve mutluluk bizden sürekli kaçan bir amaç haline geliyor hayatımızda.Her gün,her an dünya değişiyor.Bizler değişiyoruz.Ama değişmeyen tek şey hayatın bize sundukları oluyor.Değişen bu dünya her zaman bazılarımızı hayallerini büyültüp açgözlülük denizine sürüklerken,bazılarımızı da kırmızı hayaller kurmaya mecbur bırakıyor.İşte bu bazılarımızın çocukken ne kadar tatlı hayalleri varsa gençliklerinden itibaren bir o kadar  kırmızı hayalleri oluyor.

Bazen dışlanmışlık bazen sanata,yazmaya ve spora olan sevgisinin önündeki engeller bazen de sığ dünyalara sahip insanların sözleri  ve daha niceleri döndürüyor hayallerini kırmızıya.Ama düşünüyorum da engeller aşılmak için değil midir ?Ya mutluluk ulaşılmak için yok mudur?Sığ dünyalara sahip insanların sözleri bizim rengarenk ve geniş dünyamızı yıkacak kadar gücü nereden buluyor ?İşte kırmızı hayallerimize sebep olan hayat bu sorulara da umutla cevap vermemizi zorunlu kılıyor.Ya umutla var olacağız ya da hiç...

Bana kalırsa mutluluğa ulaşmanın yolu ise temiz bir sayfa açmak değil aksine yeni sayfalarımızı kendi isteklerimize göre doldurup,eski sayfaları ise benliğimizle doldurmalıyız.Kırmızı hayallerimizin yerine de zaman zaman kendinden bir parça bulacağı bembeyaz hayallere bırakmalıyız.İşte o zaman hayatın sundukları değişmez belki ama kendimize sunduğumuz şeyler çok değişecektir elbet...