konuşabilmek

Karanlık ve ıssız bir sokak köşesinde yalnızlığıma kahredip sustum son defa hiç nefes almamamacasına... cümleleri keşfedince kendime geldim ve benliğimi kelimelerin büyüsüne bıraktım. Yanıklarla dolu bir ruhun sahibinden en fazla ne beklenebilir diye düşündüm ama tekerrürlerden ibaret bir dünyada bunun aslında bir eksik olmadığını keşfettiğimde konuşmam için düşünmem gerekmediğini anladım... Duyulmamış en uzun cümleyi üretsem sayfalar yetmez ve ben bunu yapabileceğime inanırken dilimin ne kadar dayanabileceği konusunda şüpheliydim ama yinede hatıralarımda bulduğum birkaç kırıntı sayesinde hayallerin de ötesinde bir diyar olduğunu keşfetmem şaşırtıcı mıydı yoksa ben kendi seçimimi yapmıştım da haberim mi yoktu düşünmeden edemiyorum...

Ruhumda kopan birkaç fırtınadan sonra uzun bir süreyle terkettiğim benliğime düzelmek amacıyla uğradığımda şöyle bir baktım ve görebildiğimin sadece derin ruh izleri olduğunun farkına fardığımda kaçak bir hayata sahip olduğumu anladım... Buna isyan etsem ne kadar geri gelebilirdim ki? Ve ne kadar düzelirdi geride bıraktıklarım?

Ruhen çöküntüde bir iskelede gurursuz birkaç satır yankılanırken ben neden buna karşı gelmemiştim bilmiyorum ama sanırım sözlerin büyüsüne kapılıp gurursuzluğu unutmuştum... Sözler bu kadar büyülü olabilir miydi? Ve onları kullanabilmek için asla düşünmemek gerektiğini hangi insanoğlu keşfedebilmiş ve uygulayabilmiştir???

Sorun sorulanlara cevap vermek veya ihtiyacı karşılamak değil... Asıl önemli olan konuşuyor olabilmek ve sadece kendine akan nehir yataklarını bir kenara bırakıp verilen bu yeteneği sonuna kadar kullanabilmek... Fırsat buldukça konuşabilmek ve hatta hiç susmamak gerekirken ben bir zamanlar nasıl olur da sustuğuma şaşıyorum düşündüğümde...

Hayal etmek zor değil dostlarım. Sadece düşünmek ama özgürce düşünmek... Her şeyi akışına bırakmak bu olsa gerek... Bunları yazarken kapkaranlık bir yerde sadece monitör ışığıyla sabaha kadar oturduğumu sayarsak sanırım insanların konuşabilmek için ses çıkarmaya veya karşısında birisinin olması gerekmediğini rahatça kavrayabiliyorum... Siz de öyle düşünürseniz inanın bana sözcüklerin büyüsünden bir damla tadabilirsiniz...

Konuşmak ve konuşmak... Yaşamaya gereksinimlerimden en önemlisini kendi kendime yapabiliyorsam geri kalan tek şey tanrıya bana verdikleri için şükretmek...