Korsan Duygularım

Bugün bir rüyaya daldım. Sahiciliği olmayan diyarlarda gezindim durdum. Yollardı en çok nefesimi tüketen. Koşamadım, yoruldum.




Ortalık sakin şu sıralar. Ama bu sessizlik fazla değil mi bu şehre ? Sahi, neredeyim bilen var mı ? Duygularımın da bir ağırlığı var ruhumda. Taşıyamıyorum bazen, gözlerimden damla damla akıyor hepsi. Bir mum ışığının altında satırlara işliyorum sahipsiz kalmış tüm kelimeleri ve kırılıyor kalemimin ucu. Akıyor damarlarımdan bir avuç kan.




Sökülüyor kemanların telleri, saçlarım dökülüyor yavaş yavaş. Karanlığa doğru uzanıyorum. Belki bir boşluk bu tutunmaya çalıştığım. Ya da küçücük bir aşk hikayesi hüznüne alıştığım.




Ay ışığının altında küçük bir senfoni dinlemek isterdim hep ve salınırdı şarkılar yıldızlarla birlikte, göklerde.




Şimdi ufak bir düş kırıklığı yaşıyorum bu acı yüklü hazan mevsiminde. Eylül tüm kırgınlıkların anasıdır. Kanıyorum sonu olmayan tüm ayrılıklara ve tüm ayrılıklar belki de bir "sen" yarasıdır.




"Biliyor musun en çok seni severken ağlarım ben. Bu yüzdendir gözyaşlarım hiç dinmez."




Bulutlar gökyüzünü kaplamış. Güneş yüzünü göstermiyor insanlara. Tüm maviliğinden arınmış sanki dünya.Kırık keman çalıyor bu gece de. Boğazı düğümleniyor iç içe geçmiş kelimelerin. Şimdi tüm canlılar bağımsızlığından yoksun birer sömürge gibiler. Çünkü denizden, gökyüzünden mahrum kalmışlar. Oysa en çok da mavi dokunuşlar ısıtır insanın yüreğini. Bu yüzden özgürlüğün rengidir mavi ve en çok da Eylül'de hatırlarım ben sevdiğimi. Savrulurum etrafa dökülen yapraklar gibi.




Ortalarda dolaşan sahte farkındalıkçılara, şov yapmaya meraklı yapmacık insanlara, yardımsever görünüşlü hain yaratıklara karşı kafamdan aşağı bir kova dolusu aşk döküyorum.




-Kurtarın, boğuluyorum...