Küçükken Ben, Çabuk Büyüdüm...

................................

Küçükken akıl almaz oyunların içinde bulurdum kendimi...

Anlamazdım hiçbir şeyi, ama hissederdim başıma gelenleri...

Küçükken, yani ben çok çocukken, daha ömrümün yeni baharındayken birçok haksızlıkla karşılaştım. Kürt'üm diye birçok zülme maruz kaldım. Hırpalandım. Düşürüldüm, gereksiz yere. Boş yere çuval dolusu hakaretler işittim körpecik kulaklarımla...

Küçükken oluk oluk akan kırmızı kanlar gördüm. Korka korka izledim yerde yatan cansız bedenleri. Genç fidanların bir hiç uğruna, düşürülmelerine tanık oldum...

Küçükken yemyeşil dağların nasıl karardığına, gri renklere nasıl büründüğüne şahit oldum. Küçükken masmavi bulutların, mermilere nasıl hedef kaldığına da rast geldim çok gün. Çok gün uyku nedir bilmedim. Kurşun sesinden başka ses bilmedim haftalarca...

Ben kuzularımı, oğlaklarımı otlatırken, köyümün ateşe verildiğine gözlerim denk geldi bir gün. O gün tarihler haziran 1993 ü gösteriyordu. O günü, o günleri unut(a)mıyorum bir türlü. Bir türlü aklımdan çıkmıyor, o gözyaşlarım, o dermansız yaralarım...

Gözlerimle seyrettim acıyı, çaresiz kalan anne ve babamı içli içli temaşe ettim bir şey yapmaya güçleri yetmediğini izleyince...

Küçükken ben, yaşımdan büyük olaylarla karşılaştım. Tanımlamadığım, konuşmadığım, sesini haykırmaktan çekindiğim Kürtçe dilimle...

Küçükken ben, çabuk büyüdüm...

......................................

MESELCİ
18 Ekim 2009,,,15.05
Mardin