Kumbara

Dünya bir kumbaradır, senden geriye kalan her şeyden tasarruf edilmiş bir kumbara...

Bu ,uykuyu satılığa çıkarmış olduğum bir pazar gecesi aklıma geldi . Susmak üzerine aforizmalar üreten beynim, bu söylemlerin varlığımın üzerinde değer yaratacağı hissini vererek, kalk ve not al diyordu. her zamanki gibi susturmak zorunda kaldım içimdeki o ilham dilencisini.
Huyumdur,çocukluğumdan kalan bir anımı hatırlamadan uyumam geceleri.O geceki aydınlığı çalınmış bir günün -nü- sanatıdır , o çıplaklık bütün ayıbı örter..

Dünya bir kumbaradır,dünden geriye kalan her şeyden tasarruf edilmiş bir kumbara...

Bunu, bir mezarlığın yanından geçerken aklıma tekrar getirdim.Evet bizler, toprağın zamanı gelince ihtiyaç duyacağı birer tasarruf kaynağıyız.
Bu kaynağın maddi unsur olarak algılanmaması için, sahip olduğumuz manevi unsurlarımızı hatırlamak adına soyut düzlemde birbirini çıkarsız sevmiş iki aşığın özgürce dans edişini hayal etmenizi tavsiye ederim.
Huyumdur,kendimi hep tekrar ederim.O tekrar ki tekrarında bütün güzellikleri tekrar tekrar tekrarlayan bulaşıcı bir eylemdir.Kaybettiğimiz birini , hep geçmişin aralıklarında hatırlamak istediğimiz gibi..

Dünya bir kumbaradır,yaradılışın tasvirini bize en güzel şekliyle anlatan bir kumbara...

Çocuktum, kaderin bana hiç dokunmadığı haliyle yalın bir insandım ve bir kumbaram vardı.
Hayatımın en güzel kazanımlarıyla birlikte , elime geçen bütün bozuklukları o kumbaraya atardım.
Canım ne zaman bir şey istediğinde o kumbarada biriktirdiğim paranın bir kısmını kumbaradan alırdım ve anneme bu parayla bana şeker almasını söylerdim. Sizi temin ederim ki o kumbaradan para hiç eksilmedi.
Şimdilerde bu çocukluk anım nedense bana ölümü anımsatır.

Dünya bir kumbaradır ve bizler o çocuğun şeker ve çikolata almak için harcadığı manevi parayız.
Hiç eksilmemek üzere harcanmak ve bir çocuğu mutlu etmek için buradayız.

not: ecel , bir çocuğun annesine uzanan elidir ; annelerimiz bu yüzden melektir.